Zelfvertrouwen

In een andere blog las ik hetvolgende stukje:

"Nog maar eens besef ik hoe belangrijk eigenwaarde is voor een algemeen welbehagen. En die basis leg je van kindsaf. Als er iets is dat ik (en onze opvoedingsstrategie) mijn meisjes zou willen meegeven, is het een gezonde dosis eigenliefde en zelfvertrouwen."

Het deed me even nadenken. Benader ik mijn kinderen altijd positief? Als ze iets fout doen of gedaan hebben, stimuleer ik hen dan om het beste uit zichzelf te halen, of breek ik hun zelfvertrouwen?
Soms wel het laatste vrees ik. Eigenlijk sta ik hier te weinig bij stil. Ik dacht vroeger maar al te goed te weten wat ik mijn kinderen wil meegeven, maar soms leef je in de drukte van alledag op automatische piloot en denk je niet altijd na over je aanpak.
Maar, een perfecte moeder zijn, kan niemand. We hebben allemaal onze gebreken en ook dat mogen we onze kinderen meegeven, denk ik.

Speeltuin

Deze voormiddag naar de binnenspeeltuin Playbeach geweest.
De beelden spreken voor zich me dunkt.

Opstaan

Kato kan tegenwoordig alleen opstaan. Ze kijkt dan even in onze kamer, vooral aan papa's kant van het bed, en kruipt er dan soms bij. Op een ochtend deze week zag ze mama wel in bed liggen, maar papa niet. Papa zou dus wel beneden zijn, en ze liep alleen de trap af. Beneden gekomen vond ze niemand want papa was nog niet terug van de nachtshift. Toen hij thuiskwam trof hij zijn dochter in de zetel aan.

Toen ze wat later wakker werd, zei ze: "papa, waar was jij?"

Papa: "ik was nog op het werk, ik ben nog maar juist thuisgekomen."
Kato: "ah, okee!"

Goed zo meisje, jij komt er wel!

Kerstmarkt

Een leuke close-up van Sam op de kerstmarkt, hoewel fototechnisch niet zo heel goed. Het was koud maar gezellig. Vooral toen we met een hele bende ergens binnen iets gingen drinken (en nootjes eten), hebben de kinderen zich heel goed geamuseerd. Daarna mochten de kinderen thuis nog even samen spelen. En naar Knofje kijken. Een echte aanrader, deze dvd!

Verstoppertje

Gisteravond hebben we met ons vieren verstoppertje gespeeld. Papa verstopte zich eerst. Kato moest hem zoeken en mama en Sam hielpen haar een handje. Het duurde even, ze zocht eerst op alle verkeerde plaatsen (of hoopte dat ze hem ergens zou zien bewegen). Ze was zo blij toen ze hem dan toch vond, achter het grote gordijn achter de zetel.
"Papa, nu ga ik mij verstoppen hé achter het gordijn."
Papa en mama moesten ook even zoeken, en dan, ja hoor, we vonden Kato achter het gordijn!
Papa verstopte zich dan achtereenvolgens onder de bureau, achter de kast en achter een stoel, en Kato deed daarop net hetzelfde. Als Kato zich had verstopt, stond Sam steeds als naar een tenniswedstrijd te kijken naar papa en de verstopplek, papa en de verstopplek...
En hij juichte enthousiast als Kato gevonden was!

Zalige momenten!

Sorry

Ik weet niet hoe het komt, maar veel mensen hebben enorm veel moeite met het zeggen van "sorry". Het is nochtans een toverwoord. Je doet iets "verkeerd", je ziet het in, je zegt sorry, en wat kan de tegenpartij dan nog aanvoeren? Niets. Je hebt toegegeven een fout(je) gemaakt te hebben, en gezegd dat je het jammer vindt dat je de ander eventueel last hebt bezorgd.
Dan kom je toch goed en ongehavend uit de strijd? Geen verwijten meer mogelijk, je staat sterk.

Toch krijg ik zelden dat woordje te horen, al zou het heel terecht zijn, en al zou mijn ergernis na het horen ervan dadelijk verdwijnen. Met als gevolg dat het onrecht, mij aangedaan, op mijn lever blijft liggen. Waarom zeggen mensen niet gewoon even "sorry"?

Ik leer het mijn kinderen alvast. Kato heeft het al goed begrepen.
Sam hoeft het nog niet uit te spreken maar krijgt de kans om het goed te maken met een knuffel. Toch weigert hij elke keer.
Koppig karakter? Ligt het daaraan bij de meeste mensen?

Sam is twee

Mijn kleine jongen is twee geworden, op 8 november.
Op 12 november hebben we het gevierd met taart, en ballonnen.

Hij heeft er heel erg van genoten, en wij allemaal. Het was een leuk feest, met leuke mensen, die Sam allemaal heel erg graag zien en heel erg lief vinden.
Hij kreeg uiteraard kadootjes. En knuffels. En lekkers.

De foto's zijn jammer genoeg niet zo goed gelukt (die #%$§%# flits werkt ook nooit goed).

De twee voorbije jaren waren geweldig. Twee kleine kinderen opvoeden is zwaar, maar zeker de moeite waard. Na een zeer welgekomen meisje kreeg ik een jongen. Mijn grootste wens vervuld. Hij was een grote baby, maar kwam zonder veel moeite ter wereld, en bracht zijn eerste dagen grotendeels slapend door. Het kraambezoek vergat soms dat er een baby was. Kato daarentegen maakte drukte voor twee. In volle peuterpuberteit (17 maanden oud) eiste ze al mijn aandacht op. Toen zij 's avonds ging slapen, pakte ik Sam uit z'n wiegje en hield hem op schoot, omdat ik soms de hele dag nauwelijks naar hem had hoeven (en kunnen) omkijken.

En nu is hij alweer twee. Zo groot, maar toch nog mijn kleintje. En dat zal hij altijd blijven.

Eindelijk naar het bos

Deze namiddag gingen we bij tante M en nonkel H. Tante M zou met ons meegaan naar de stad om een cadeau voor Sams verjaardag te halen en een traktatie voor de kindjes van de onthaalmoeder.
't Was even zoeken naar iets geschikts, maar we kwamen toch met het nodige terug. Na een kopje koffie en een koekje, gingen we naar buiten, want het was prachtig weer. Achter de tuin van tante en nonkel ligt een bos. Een mooi pad leidt ons tussen de bomen. Sam wandelde flink aan mijn hand mee, want soms struikelde hij wel eens over een tak. Kato viel ook wel, maar wat bosgrond in je kleren meenemen kan echt geen kwaad. We raapten kastanjes en eikels. We keken naar een omgevallen boom en klommen erover.
Het bos is niet zo heel groot, maar net groot genoeg om tijdens een toertje voldoende gezonde lucht op te snuiven. Terug binnen voelden we goed hoe zalig zo'n frisse wandeling is.
We sloten de middag af met lekkere warme wafels met (drie soorten) suiker. Gebakken door Opa, ingevroren en vakkundig opgewarmd door tante M.

Bedankt tante en nonkel voor deze leuke namiddag!

Murphy

Wat een dag!
Vanmorgen waren de kinderen al vroeg wakker, maar ik was nog niet fris, ik zat te laat in mijn bed gisteren. De kinderen waren eigenlijk ook nog moe, want het was de ene huilbui na de andere. Toen papa opstond ben ik dan maar ter ontspanning een warm bad gaan nemen (ik had vanochtend zelfs geen tijd gehad voor een douche, liep de eerste uren van de dag in mijn kamerjas rond). Na het middageten gingen we nog even buiten en dan staken we beide kindjes in bed, onder protest, maar na een tiental minuten werd het toch muisstil. Papa vertrok dan naar zijn werk.

Ik voorzag een grote verbetering in mijn dag. De kindjes zouden samen een tweetal uurtjes slapen, en daarna zouden we met andere kinderen naar de binnenspeeltuin gaan.

Hm.

Na een goed halfuur stilte, hoorde ik Sam tegen de bedrand bonken, en Kato begon kort daarna te wenen: "mamaaaaaaaa". Ik haastte me naar boven en Kato zei dat ze moest overgeven. Ik zette haar bij het toilet, ze probeerde te braken maar er kwam niks. "Ik moet kaka doen" zei ze toen. Dus met de andere kant richting toilet maar ook daaruit, niks. Ik dacht, die heeft mij goed liggen, want intussen was ze uit bed. Fris en monter naar beneden dan maar. Sam wilde niet uit bed, hoewel hij wakker was. Of toch wel, want hij begon te wenen. Ik ging terug, maar hij wilde niet. Als ik wegging begon hij weer te wenen. Teken van moeheid, ik laat hem maar even liggen.

Beneden was Kato eerst opgewekt, maar dan toch moe en ze wilde in de zetel liggen en "Bambi kijken". Even later stond ze recht, riep me en moest toch overgeven. Vloer vol. Wij over de plas heen gestapt naar de badkamer, tweede lichting gelukkig in het toilet beland.

Intussen hoorde ik Sam af en toe wenen door de babyfoon, maar ik wilde het eerst opkuisen voor hij beneden kwam. En even snel een andere broek aantrekken, want die had wat van de spuit opgevangen... ;-) In de haast merkte ik niet dat de rits van mijn andere jeans nog dicht was en trok snel en hard de broek op. Naad gescheurd. Twee van mijn lievelingsbroeken buiten gebruik. De andere twee ook nog in de was. Dan naar boven Sam halen en zelf andere broek en T-shirt aantrekken. Hij lag zo gezellig op ons grote bed dat hij toch niet mee naar beneden wilde... Maar hij moest. Toen speelde hij wat terwijl Kato in de zetel lag, en na korte tijd in slaap viel. Sam wilde naar buiten, maar dan moest hij eerst zijn schoenen aandoen, en hij wilde niet. Ik wilde eens naar het toilet, maar ik mocht niet.
HUILBUI !!!!!!

Het is uiteindelijk toch allemaal gelukt, de schoenen waren aan, de jassen waren aan, en ik was naar het toilet geweest. Buiten genoten we van de kraan van de buurman die allerlei rommel in grote containers aan het scheppen was.
Toen ik vroeg: "geef me eens een zoentje", kreeg ik een heel gretige op de mond en een dikke innige knuffel erbovenop.
Daarvoor doe je het toch allemaal hé....

Zus en broer

Kato is een beetje verward. Sam is haar broer, maar heeft zij dan geen zus? Neen, zij IS een zus... Vriendinnetje Lena heeft ook een zus en IS ook een zus.

In elk geval, ze zijn dol op elkaar. Vandaag zijn we met ons drietjes thuis. Neen, we hoeven nergens naartoe. We kunnen spelen met ons eigen speelgoed. En we hebben er nogal wat.
Kookgerief, plasticine, stiften en potloden, een garage, auto's, blokken, piano, poppen, puzzels....

Het zal weer van pas komen tijdens de winter. Het wordt kouder buiten.

Zwemmen

Kato volgt nu al een aantal weken zwemles, telkens een halfuurtje op zaterdagnamiddag. Het heet eigenlijk "watergewenning voor kleuters" en wordt georganiseerd door de Gezinsbond voor kinderen vanaf 3 jaar.
Gezien ze pas drie werd in juni en nog geen zwemles had gevolgd, zat ze in de eerste groep, van een zestal kinderen. Deze groep kreeg een roze badmuts, zodat ze weten bij welke groep en bij welke juf ze horen. Tegelijkertijd geven twee andere juffen les elk aan een zestal kinderen die iets verder gevorderd (of ouder) zijn, en die dragen blauwe en gele badmutsen.
Nog voor de eerste les moest beginnen, had Kato er geen zin in. Ze wilde zich niet uitkleden, mama moest mee in het water, traantjes... Toch liet ze zich ompraten en nam de juf haar in de armen mee naar het peuterbad. Mama en papa keken nieuwsgierig toe vanuit de cafetaria.
Al van het eerste contact met het water, kreeg ze er zin in. Ze wilde er direct inspringen, maar de kinderen moesten op de rand blijven zitten en elk om beurt een oefeningetje doen. Gretig deed ze mee. Ook de tweede les verliep op dezelfde manier: ervoor tranen, maar in het water veel te enthousiast. Daarom liet de juf haar meedoen met de "blauwe groep". En daar zit ze dus nu, bij de vierjarigen. Ze leert in het water springen, onder water gaan met haar hoofd, drijven, springen van de ene naar de andere kant, enzovoort. Ze heeft er plezier in. En wij ook.

Een Zon-dag

't Was een *goed* weekend. We hebben gewerkt, maar ook gespeeld. Papa is bezig met stenen uit de tuin weg te doen om een nieuw terras aan te leggen. Kato en Sam hebben flink meegeholpen. Ze hebben ook de regenworm ontdekt. Fascinerend vinden ze dat. Ik vind het altijd leuk als ze niet bang zijn van dingen waarvan ik wel gruwel... (Maar op de keukentafel moeten ze die beesten nu ook niet komen leggen!)

Deze namiddag zijn we naar de speeltuin geweest, samen met L. en haar ouders. Klimmen, glijden, springen, lopen. Ijsje eten. Hondje aaien. Zonnetje op je bol. Half oktober. Dat is genieten!

Een verwendagje

Op woensdag werk ik niet, en zorg dan voor de kinderen. Vandaag moest papa ook niet werken. Hij ging bij een vriend op bezoek en nam de kinderen mee. Zo kon ik deze namiddag eens lekker alleen de stad in om te winkelen. Ik heb voor mezelf nog eens wat kleren gekocht. Tuurlijk kon ik het niet laten om ook voor Sam een broek en trui te kopen, en voor Kato een stickerboek (daar had ze vanmiddag nog om gehuild, al haar stickers waren "op").
En ik heb mijn voorraad badolie aangevuld... Dit maakt een warm bad 's avonds dubbel zo ontspannend.

Daarna ontmoette ik vriendin V. en haar dochtertje S. Samen in het zonnetje aan de Graslei zitten, koffie op een terrasje... Toevallig kwam een vriendin van V. langsgelopen met haar baby, en kwam er gezellig bijzitten. Bedankt voor de leuke babbel, V. en K.!

Daar kikker ik nu echt van op. Ik voel me fysiek wel nog moe, maar mijn geest is weer fris en monter. Moet ik vaker doen!

Terug

Een lange blogstilte.
Ik had er even geen zin meer in.
Ik weet ook niet of er nog iemand het leest, en blijkbaar heb ik die wetenschap toch wel nodig om gemotiveerd te blijven.
Ik heb wel een heel lief bericht gehad van Francine.
Haar blog lees ik regelmatig en ik kan iedereen adviseren om er ook eens te gaan kijken...

Hier nog enkele vakantiefoto's:


De reis viel wel mee, al hadden we de eerste drie dagen regen. 't Was zeven maanden geleden dat het daar regende en in vijftien jaar hadden ze er in september geen regen gehad. Dat was een tegenvaller.
Gelukkig waren de drie volgende dagen wel mooi, en konden we toch nog aan het strand en zwembad zitten....

Vertrek

Jaaaaaa eindelijk is het zover! Vandaag gaan we naar Spanje!
Vanmiddag om 15u vertrekt het vliegtuig vanuit Charleroi, naar Gerona.
Aldaar worden we afgehaald met de auto door Pépé en in het appartement staan er stoverij en frietjes klaar! Als dat geen luxe is!

Wij zijn toch zulke gelukzakken!!!

Wat staat er ons ginder nog te wachten?
Zon, zee, strand uiteraard! En een zwembad. En nog een kleiner opblaasbaar zwembadje.
En een ruim terras om buiten te eten. En leuk gezelschap van Oma, Pépé, Bompa en Musti (de hond).
Lekker lezen, spelen, luieren, eten, slapen...........
Wat moet een mens nog meer?

Uiteraard wens ik jullie allemaal ook een toffe week toe, hopelijk met nog wat mooie zonnige dagen! En ik kom wel verslag uitbrengen als we terug zijn!

Grootouders

Grootouders zijn zulke gelukzakken!
Ze kunnen hun kleinkindjes verwennen zonder er nadien de gevolgen van te moeten dragen. Ze kunnen een hele dag ravotten en spelen en het werk laten liggen, want de volgende dag zijn de kinderen toch weer naar huis. Ze kunnen het zich veroorloven om niet altijd even consequent te zijn. Ze zien de kleinkinderen vol enthousiasme arriveren: "Ooooooomaaaaaaaaaaa!".
En na een drukke dag, worden ze weer afgehaald en hebben oma en opa weer rust!

Mijn ouders zijn dol op hun kleinkinderen. OK, soms is het wel eens te vermoeiend, en soms hebben ze zich ook wel eens boos moeten maken. Maar zoveel leuke dingen dat ze daar allemaal doen!
Spelletjes spelen, zoals Vier-op-een-rij of Memory. Leren fietsen met zijwieltjes, zelfs in de winter op zolder. Schommelen. Kippen voeren. Bessen plukken. Picknicken op de bank onder de pereboom. Pannenkoeken bakken. Opa's pannenkoeken eten, met zelfgemaakte Oma-confituur. Naar de treinen gaan kijken. Boekjes lezen, over Sesamstraat. Muziek luisteren en dansen. Een autootje achterna zitten dat alleen rijdt. Paaseitjes rapen. Vlinders zoeken. Aarde wegscheppen. Tussen de groenten in de moestuin lopen.
En nog Veel Veel Meer.

Mijn kinderen zijn zulke gelukzakken, met zo'n lieve oma en opa...

Moe moe moe

Ik heb geen inspiratie, beste lezers, om hier een mooi stukje neer te schrijven.
Zou het komen door die steeds maar opstapelende vermoeidheid? Vannacht werd ik weer wakker, kon de slaap niet vatten en lag dan maar weer te piekeren over al het werk dat me nog te doen staat de komende maanden (voor mijn buitenshuis job dan), en of ik het wel allemaal zal klaarspelen. Wat maakt dat ik natuurlijk nu geen moed meer heb om nog wat verder te werken, nu de kinderen slapen.
Ik ben maar langs de apotheek gegaan voor een homeopathisch middeltje tegen stress.
Maar wat nog beter zal helpen (dat hoop ik tenminste), is onze vakantie in Spanje volgende week... Wat kijken we daarnaar uit!

Nu, ik heb toch m'n best gedaan om jullie een nieuw item te gunnen op mijn blog, om te voorkomen dat iedereen afhaakt.
Willen de weinige lezers zich eens kenbaar maken?
alvast dank!

Terug naar school

't Is zover, Kato gaat weer naar school.
Ze had een goede eerste (halve) dag vrijdag. De juf zei dat ze heel veel veranderd is over de vakantie. En dat vinden wij ook.
Ze heeft geleerd geduldig te zijn, ze vraagt vriendelijk wat ze wil ("mag ik een koekje alstublieft mama?", "wil je mijn rok dichtdoen mama?") in plaats van te commanderen zoals vroeger.

Ze wordt toch alweer groot!

Voor haar agenda en de verjaardagskalender in de klas, werd gevraagd om recente foto's mee te brengen. Ik heb bovenstaande gekozen. Best leuk toch? Of niet?

Morgen moet Sam weer zonder zijn zus naar de onthaalmoeder. Hij zal het er ook wel moeilijk mee hebben. Bovendien zijn de kinderen van de onthaalmoeder zelf ook weer naar school, terwijl ze in augustus meehielpen met de kleintjes en samen speelden. Er zal dus heel wat minder volk zijn. Hopelijk valt het ook voor hem mee.

Wat de slaapproblemen betreft: na ongeveer een week lang telkens rond 2u30 wakker te worden en dan enkele uurtjes liggen piekeren, heb ik gisteren een tip toegepast uit een boekje over slaapproblemen. Ik heb eerst kruidenthee gedronken, en dan vlak voor het slapengaan een warm bad genomen. Na een kwartiertje voelde ik mijn ogen zo toevallen en ik was volledig ontspannen. Nu zou het lukken!
En ja hoor, ik sliep heel goed, ........ totdat Kato me wakker riep! Ze heeft wel een uur wakker gelegen, afwisselend wenend en spelend. Sam sliep gelukkig als een blok, maar mijn nachtrust werd me weer niet gegund.
En dat terwijl ze andere nachten slaapt als een roosje, maar ik dan niet! We moeten het meer op elkaar afstemmen... ;-)

Nu ja, vanavond neem ik weer een bad, en hopelijk lukt het deze keer voor ons allebei.

Overstroomd

Dit was het zicht toen L buiten de voordeur kwam vrijdagmiddag.
Ja, ook wij hadden "wateroverlast" in de straat. Gelukkig staat ons huis een stukje hoger en kwam het water niet binnen.

De kinderen mochten veel naar buiten kijken, zoveel water!
En toen het stopte met regenen mochten ze met papa mee naar buiten.




Daarna maakte Sam zijn eigen ramp.



Hij had een potje bessen onderschept en speelde ermee zonder dat iemand het in de gaten had...

Vergeetachtig

Overdag gebeuren er altijd dingen waarvan ik denk: dit moet ik in de kinderen hun boekje schrijven, of: hierover kan ik even bloggen vanavond. Maar dat is dan in een flits en het wordt blijkbaar niet in mijn langetermijngeheugen opgeslagen, want 's avonds ben ik het vergeten.

Rond het uur dat ik in mijn auto zit op weg naar huis, voel ik de vermoeidheid zo over me heen vallen. Eigenlijk al vroeger maar ik kan me nog net door al het werk slepen. Maar als ik dan achter het stuur voor me uitstaar naar die auto's voor me, dan ebt de concentratie helemaal weg.
Als ik de kinderen dan zie, krijg ik wel weer een impuls voor een paar uurtjes, totdat het echt hun bedtijd is, en dan zakt mijn energiepeil weer onder nul zodat ik bij tegenstribbelen echt wel merk dat mijn geduld op is voor die dag.

Omdat ik eigenlijk vaak moe ben, heb ik mijn bloed eens laten testen. Dit was helemaal in orde. Het komt dus gewoon logischerwijs doordat ik soms slecht slaap. Ik heb nogal veel slaap nodig en liefst op regelmatige uren, dus als dit strikte schema in de war komt heb ik een week nodig om me terug op te peppen. De dokter gaf me dus een vitaminekuur, om "fysiek en mentaal weer volop actief" te zijn, zo staat er op de doos (ik ben gaan kijken want ik had dit uiteraard niet onthouden).
Het probleem is, ik vergeet die tabletten telkens weer in te nemen!

Soms voel ik me wel eens als Dory*. Maar wie is mijn Marlin* die me helpt onthouden??

* aan wie de film "Finding Nemo" niet heeft gezien, negeer deze zin.
NB: Hulpmiddeltjes altijd welkom!

Ik doe het niet expres

maar elke dag kan ik wel iets vinden dat ik wil fotograferen van de kinderen.
Met een digitaal fototoestel neem je er bovendien ook gemakkelijk *iets* meer. In augustus heb ik nu precies 887 foto's genomen.
:-o

Het helpt ook dat Kato nu meer en meer wil poseren. Bijvoorbeeld gisteren, om haar nieuwe schoenen te showen.


Verder had ze ook een muggenbeet op haar oog die toch ook wel op foto moest vastgelegd worden, vond mama.

En vanavond struikelde Sam over zijn eigen voeten en viel pardoes op de stofzuiger, met een schaafwonde en buil op het voorhoofd als resultaat.

En daarna telefoneerden we naar OmaMusti en de houding van Kato die de telefoon aanreikt aan Sam deed me lachen.

En Sam die wilde ook wel eens iets zeggen aan de telefoon.

Druk geweest de voorbije dagen

Naar Ikea geweest...

TV gekeken....


Ons geschminkt...


Met een hondje gaan wandelen....



Een ijsje gegeten...


Boekjes gelezen....



En tussendoor hadden mama en papa het ook druk met de eerste editie van hun straatbarbecue ...

Binnenspeeltuin en buiten spelen

't Was een rijk gevulde vrije dag. En niet alleen met regen. Deze morgen na het ontbijt, gingen we even langs bij tante M. en nonkel H. De kinderen speelden wat met nichtje N., die net 1 jaar is. Daarna gingen we terug naar huis om lekker te eten: frietjes met stoverij!
Dan moest papa gaan werken en gingen de kinderen naar bed voor een middagdutje. Kato kon niet slapen en kwam weer naar beneden. Mama was aan het stofzuigen, dus hielp Kato mee. Daarna hebben we gedweild.
En dan schilderen! Wel 15 werkjes heeft ze gemaakt, eentje voor mama, voor papa, voor Sam, voor tante A., voor oma en pépé, voor omalien en opa, voor de buren...

Daarna was Sam wakker en na een beetje fruit en een koek reden we met de auto naar binnenspeeltuin de Speelkade in Gent.

Wat hebben ze daar leuke dingen! Een springkasteel...

Een reuzegrote zandbak...

Schommelpaardjes...

Een ballenbad...

Vriendinnetjes...

Een hobbelwip...

De kinderen vonden het er fantastisch.

Tegen etenstijd gingen we weer naar huis en warempel was de zon doorgebroken! Na de boterhammetjes dus lekker buiten spelen met Y.!