Slaapritueel

Op het moment dat we naar boven gingen om de kinderen te slapen te leggen werden ze ineens heel wild. Vooral Sam, en Kato werd meegesleept in zijn enthousiasme. Bovengekomen klommen ze op ons bed en riepen naar elkaar en gooiden zich neer en gingen wat springen. Ik probeerde ze wat te kalmeren door te zeggen dat ik alleen een verhaaltje zou voorlezen als ze stil waren.
En kijk, Sam stopte dadelijk met stampen en roepen en zei "haaltje!"
Zijn woordenschat gaat razendsnel vooruit tegenwoordig, al hebben we er lang op moeten wachten.
Nu goed, we gingen dus naar de kinderkamer en installeerden ons met een boek ("Het hanenboek" van Eric Carle, nog van mijn kindertijd), en dan nog een verhaaltje (uit "Jip en Janneke" van Annie M.G. Schmidt, ook van mijn kindertijd) en dan nog het boekje "Een haas eet geen kaas" van ik-weet-niet-wie.
Ze hadden rustig meegekeken en prentjes aangeduid en het was heel gezellig.
Maar toen ik Sam in zijn bedje wilde leggen begon hij weer te protesteren. Hij wilde zijn slaapzak niet aan. Hij wilde een beer vanop het kastje. Neen, niet die beer, die andere. Hij wilde een andere slaapzak aan. De eerste slaapzak wilde hij ook in zijn bed hebben. Maar toen gooide hij die slaapzak toch maar weer uit bed. Daarna wilde hij hem wel direct terug hebben.
Onderwijl zei hij de hele tijd "EH" en "NEEN".

Gek werd ik ervan. En zonder geduld legde ik hem weer neer en ben de kamer uitgevlucht.

Zucht.

Wat ben ik toch een slechte moeder....

:-p

In bad

Deze avond gingen Kato en Sam zoals gewoonlijk samen in bad. Sam had even tevoren in de zandbak gespeeld en omdat hij niet veel zin had om ermee te stoppen mocht hij enkele zandbak-speeltjes meenemen in bad, zoals het gietertje.
Natuurlijk had Kato, voordat iemand het in de gaten had, het gietertje vast in haar hand. Eens Sam zich goed en wel geïnstalleerd had in het water, met z'n andere speelgoed rond zich, wilde hij het gietertje terug hebben.
Nu, jullie weten al dat Kato een ... ahum, nogal sterke wil heeft, en ze wilde het gietertje natuurlijk niet afgeven, zij was er namelijk mee bezig. Ik zei, dat ze er helemaal niet mee aan het spelen was, maar het gewoon vasthield, en het dus best aan haar broertje kon geven. Uiteraard begon ze er prompt water mee te gieten.
Op iets strengere toon zei ik dus nogmaals: "Kato, Sam heeft het meegebracht, hij mag er nu ook eens mee spelen." Maar Kato goot lustig verder.
Ik bereidde me al voor op een hevige woordenwisseling - gesprekken als deze durven wel eens zo ontaarden. Maar... tot mijn grote verbazing gaf ze het dan toch aan Sam, met de mededeling dat ze het wél straks terug wilde. Ik vond dat Sam er nu ook wel wat langer mee mocht spelen, maar ook hij gaf het na enkele gietbeurtjes al terug aan zijn zus. En zo ging het gietertje de hele badtijd heen en weer tussen beiden.


Misschien kan enkel een andere moeder dit begrijpen, maar man!...
wat voelde ik me fier op mijn kinderen!

*brede glimlach*

Ziek

Kato is een beetje ziek, al gans het weekend eigenlijk. Toch kloeg ze niet over pijn, ze had alleen af en toe koorts, wat snel over was na een lepel junifen. Daarna zag ze er helemaal niet meer ziek uit. Soms vroeg ik haar of ze keelpijn had, of oorpijn, of ergens anders, maar ze zei van niet.
Tot deze avond, toen kloeg ze wel over oorpijn. Een oorontsteking zal het dus wel zijn, twee weken geleden had Sam het en ik had daarna een keelontsteking.
Morgenvoormiddag dus maar weer een half dagje verlof om voor de zieke te zorgen en naar de dokter te gaan.

Toch was het weekend best leuk, al had ik soms weinig inspiratie. De kinderen kunnen zich niet lang met hetzelfde bezig houden en dingen als huizen bouwen met duplo blokken of poppen aankleden wekken hier niet veel interesse.
Op een andere blog las ik een tip over zoutdeeg, dat kan ik volgende keer eens proberen.

Varkens

Vanmorgen zaterdag moest ik voor 't eerst inspringen voor een zwangere collega die thuis zit omwille van moederschapsbescherming. Wij doen nl. wetenschappelijk onderzoek en hiervoor worden onder meer dierproeven gedaan. Zulk werk mag niet door een zwangere worden uitgevoerd. Normaal gezien ben ik zelf niet met dieren bezig, mijn specialiteit ligt meer in het laboratoriumwerk, maar omdat het verzorgen van de dieren dagelijks moet gebeuren, springt iedereen van ons kleine team eens bij. Zo moest ik dus deze voormiddag zes stallen met telkens 10 varkens onder handen nemen. Een leuke bezigheid.

Je doet eerst laarzen aan om de gang binnen te stappen. Daarna ga je een individuele stalruimte in. In een klein sas voor de eigenlijke stal, doe je een wegwerpoverall aan en andere laarzen, en ook plastieken handschoenen en een maskertje voor mond en neus. Je noteert eerst wat gegevens (datum, uur, initialen). Dan even met de laarzen door een ontsmettingsbak en je mag bij de zwijntjes... Lekker geurtje, dat moet ik jullie niet vertellen, en daarbij nog eens 25 graden in dat apenpakje. Je schept alle overblijvend voeder (in twee stallen zo'n 10 kg) met de handen in een emmer, onderwijl geduwd en besnuffeld door een vijftal aardige diertjes. Het voeder dient dan te worden gewogen.
Daarna neem je een waterslang en spuit de ene helft van de vloer, die zo een beetje als toilet dient, nat. Dan neem je een trekker en brengt al het vocht, samen met de geurige modder die zo is ontstaan, naar het afvoerputje. Ondertussen sta je lekker met je laarzen in de stront, om het even poëtisch uit te drukken.
Daarna lees je temperatuur af, checkt de waterkraantjes waaruit de varkentjes drinken, en dan mag je weer naar buiten, onderwijl een drietal hevige beestjes van je afschuddend.

In het sas doe je de overall, laarzen en handschoenen uit en de andere laarzen weer aan. Nog een paar kruisjes en gegevens noteren en dan ...

mag je dit hele ritueel nog vijf keer herhalen.

Ik heb intussen veel bewondering bijgekregen voor mijn zwangere collega...

Bloggen

't Is eigenlijk een raar fenomeen, dat bloggen.
Soms kom je via één blog op een andere terecht en begin je mee te lezen over die mens zijn/haar leven, terwijl je deze persoon nog nooit in levende lijve hebt ontmoet.
Er is trouwens een blog die ik regelmatig lees en waarvan ik de eigenares eens in levende lijve tegenkwam (ik herkende haar van de foto's op de blog). Ik durfde niet te zeggen: "Hey, ik ken jou van je blog!", dat klonk me al te gek. Het was alsof ik een bekende Vlaming tegen het lijf liep...

Bloggen maakt dat mensen allerlei persoonlijke dingen over je te weten komen: over je doen en laten, je persoonlijkheid, je denken... Ondanks het feit dat ik niets op het internet zet wat mijn beste vrienden en familie niet mogen weten, is het toch raar dat onbekenden een stuk van jezelf te zien krijgen.

Daarom is het ook niet abnormaal dat er een ontlurkingscampagne is opgestart. Bloggers vragen hun lezers om even hallo te zeggen door een reactie te plaatsen. De lezers kennen de blogger maar de blogger kent hen niet en dat is wel vreemd.
Ik weet dat ik niet zoveel lezers heb, daarvoor is deze blog ook niet interessant genoeg voor onbekenden, maar moest er iemand zin hebben om te ontlurken... be my guest...
Al was het alleen maar om het fabuleus woord wat ze hiervoor hebben bedacht... ;-)

Schoolreis

Onze dochter, bijna vier dus, is voor het eerst op driedaagse schoolreis geweest. Niet ver, naar Lokeren, maar we hebben dus wel van maandagochtend 9 uur tot woensdagmiddag 15u30 niets van haar gehoord of gezien.
Dat ze soms eens weg is, dat ben ik al gewoon, de kinderen gaan af en toe eens bij oma's en opa's slapen. Maar dat je zo niet eens kan bellen om te vragen wat ze zoal aan het doen is, en om haar stemmetje op de achtergrond te horen kwebbelen, dat voelde toch vreemd aan. Alsof je geen controle hebt over wat er met je kind gebeurt...

Maar alles is prima verlopen gelukkig. Ze heeft er goed geslapen, al was het in andermans bed (van een jongetje of van een juf, ik ben er niet zo goed uit), ze heeft er goed gegeten, al kan ze niet stilzitten aan tafel (ja ze hebben haar daar nu ook echt goed leren kennen), ze heeft er veel gespeeld met de oudere kindjes (5-6 jaar) en ze is gevallen in het zwembad toen ze op een plankje stond en W haar een duwtje gaf en toen heeft ze de juf geroepen.
En oja, het gebeurde allemaal in "haar" kasteel.

Ze was niet eens erg moe vandaag, na thuiskomst. Ze was zelfs niet overdreven lastig, wat wel te verwachten zou zijn na zo'n spannend avontuur.
Wel had ze een beetje last van verlatingsangst, en wilde me niet loslaten toen ik wilde vertrekken om te gaan lopen. Een echte huilbui volgde, niet van haar gewoonte, maar ik veronderstel dat dit normaal is, aangezien ze niet zeker weet of ik weer niet verdwijn voor drie dagen.
Gelukkig zijn we nu vier daagjes thuis, papa helaas niet, die moet werken.
Maar ik ga er een leuk weekend van proberen te maken, morgen beginnen we alvast met de lente-schoonmaak.
Ja ik heb daar nu eens echt zin in!

Start to run (week 8)

Jaja ik loop nog steeds.
Vandaag was het schema: 10 minuten lopen, 1 minuutje stappen en dan 20 minuten lopen.
En alhoewel ik telkens het onderste uit de kan moet halen, lukt het me toch maar!
Wie had dat gedacht tijdens de eerste week, toen ik nog geen 3 minuten na elkaar kon lopen...

Elke keer als ik aan het lopen ben, denk ik wel eens: waarom doe ik dit toch... zou ik niet stoppen... ai wat doet dat zeer... enzovoort.
Maar als je elke seconde gelopen hebt zonder opgeven, dan geeft dit zoooo'n voldaan gevoel. En het lopen zelf doet elke vezel urenlang nazinderen. En daardoor zijn we echt verslaafd geworden...

Vreemd eigenlijk hoe snel zo'n lichaam zich aanpast aan dat lopen. De eerste les was het
+0+0++00++00+++000 (waarbij "+" 1 minuut lopen is, en "0" 1 minuut stappen)
en na 8 weken was het dus:
++++++++++0++++++++++++++++++++

En als ik dat kan, dan kan iedereen dat, geloof me!!!
Dus, waar wachten jullie op?

;-)

Bijna Vier

Kato is Bijna Vier.
Dat wil zeggen, dat ze vanaf nu echt Weet Wat Ze Wil.
Niet dat ze dat vroeger niet wist, maar nu weet ze het Zeker.
Ze wil yoghurt met rozijnen voor het slapengaan.
Ze wil veel armbandjes en kettinkjes om mooi te zijn.
Ze wil niet opruimen, daarvoor is ze al te groot.
's Morgens wil ze korrels met melk. Of kleine choco's. Maar geen confituur.
Ze wil elke avond met Y spelen. Of met L.
Ze wil ook af en toe tv kijken, naar de poesjes of de hondjes. Of naar Samson. Maar niet Mega Mindy.
Ze wil water bij haar koek. En dan nog een koek. En daarna nog een snoep.
In bad wil ze met de lepel spelen, al houdt ze hem gewoon vast. In elk geval mag Sam Niet met de Lepel spelen.
Ze wil geen kousen aandoen om naar buiten te gaan. En geen jas. Ook al waait het nu heel hard. Het is Mei, weet je wel.
Ze wil naar de kapper, al hebben we geen afspraak. Want bij de kapper krijg je een snoepje en je haar wordt mooier.
Maar bovenal wil ze niet naar mama en papa luisteren. Want wat weten die nou van de Belangrijke Dingen in het Leven?