Verstoppertje

Gisteravond hebben we met ons vieren verstoppertje gespeeld. Papa verstopte zich eerst. Kato moest hem zoeken en mama en Sam hielpen haar een handje. Het duurde even, ze zocht eerst op alle verkeerde plaatsen (of hoopte dat ze hem ergens zou zien bewegen). Ze was zo blij toen ze hem dan toch vond, achter het grote gordijn achter de zetel.
"Papa, nu ga ik mij verstoppen hé achter het gordijn."
Papa en mama moesten ook even zoeken, en dan, ja hoor, we vonden Kato achter het gordijn!
Papa verstopte zich dan achtereenvolgens onder de bureau, achter de kast en achter een stoel, en Kato deed daarop net hetzelfde. Als Kato zich had verstopt, stond Sam steeds als naar een tenniswedstrijd te kijken naar papa en de verstopplek, papa en de verstopplek...
En hij juichte enthousiast als Kato gevonden was!

Zalige momenten!

Sorry

Ik weet niet hoe het komt, maar veel mensen hebben enorm veel moeite met het zeggen van "sorry". Het is nochtans een toverwoord. Je doet iets "verkeerd", je ziet het in, je zegt sorry, en wat kan de tegenpartij dan nog aanvoeren? Niets. Je hebt toegegeven een fout(je) gemaakt te hebben, en gezegd dat je het jammer vindt dat je de ander eventueel last hebt bezorgd.
Dan kom je toch goed en ongehavend uit de strijd? Geen verwijten meer mogelijk, je staat sterk.

Toch krijg ik zelden dat woordje te horen, al zou het heel terecht zijn, en al zou mijn ergernis na het horen ervan dadelijk verdwijnen. Met als gevolg dat het onrecht, mij aangedaan, op mijn lever blijft liggen. Waarom zeggen mensen niet gewoon even "sorry"?

Ik leer het mijn kinderen alvast. Kato heeft het al goed begrepen.
Sam hoeft het nog niet uit te spreken maar krijgt de kans om het goed te maken met een knuffel. Toch weigert hij elke keer.
Koppig karakter? Ligt het daaraan bij de meeste mensen?

Sam is twee

Mijn kleine jongen is twee geworden, op 8 november.
Op 12 november hebben we het gevierd met taart, en ballonnen.

Hij heeft er heel erg van genoten, en wij allemaal. Het was een leuk feest, met leuke mensen, die Sam allemaal heel erg graag zien en heel erg lief vinden.
Hij kreeg uiteraard kadootjes. En knuffels. En lekkers.

De foto's zijn jammer genoeg niet zo goed gelukt (die #%$§%# flits werkt ook nooit goed).

De twee voorbije jaren waren geweldig. Twee kleine kinderen opvoeden is zwaar, maar zeker de moeite waard. Na een zeer welgekomen meisje kreeg ik een jongen. Mijn grootste wens vervuld. Hij was een grote baby, maar kwam zonder veel moeite ter wereld, en bracht zijn eerste dagen grotendeels slapend door. Het kraambezoek vergat soms dat er een baby was. Kato daarentegen maakte drukte voor twee. In volle peuterpuberteit (17 maanden oud) eiste ze al mijn aandacht op. Toen zij 's avonds ging slapen, pakte ik Sam uit z'n wiegje en hield hem op schoot, omdat ik soms de hele dag nauwelijks naar hem had hoeven (en kunnen) omkijken.

En nu is hij alweer twee. Zo groot, maar toch nog mijn kleintje. En dat zal hij altijd blijven.

Eindelijk naar het bos

Deze namiddag gingen we bij tante M en nonkel H. Tante M zou met ons meegaan naar de stad om een cadeau voor Sams verjaardag te halen en een traktatie voor de kindjes van de onthaalmoeder.
't Was even zoeken naar iets geschikts, maar we kwamen toch met het nodige terug. Na een kopje koffie en een koekje, gingen we naar buiten, want het was prachtig weer. Achter de tuin van tante en nonkel ligt een bos. Een mooi pad leidt ons tussen de bomen. Sam wandelde flink aan mijn hand mee, want soms struikelde hij wel eens over een tak. Kato viel ook wel, maar wat bosgrond in je kleren meenemen kan echt geen kwaad. We raapten kastanjes en eikels. We keken naar een omgevallen boom en klommen erover.
Het bos is niet zo heel groot, maar net groot genoeg om tijdens een toertje voldoende gezonde lucht op te snuiven. Terug binnen voelden we goed hoe zalig zo'n frisse wandeling is.
We sloten de middag af met lekkere warme wafels met (drie soorten) suiker. Gebakken door Opa, ingevroren en vakkundig opgewarmd door tante M.

Bedankt tante en nonkel voor deze leuke namiddag!

Murphy

Wat een dag!
Vanmorgen waren de kinderen al vroeg wakker, maar ik was nog niet fris, ik zat te laat in mijn bed gisteren. De kinderen waren eigenlijk ook nog moe, want het was de ene huilbui na de andere. Toen papa opstond ben ik dan maar ter ontspanning een warm bad gaan nemen (ik had vanochtend zelfs geen tijd gehad voor een douche, liep de eerste uren van de dag in mijn kamerjas rond). Na het middageten gingen we nog even buiten en dan staken we beide kindjes in bed, onder protest, maar na een tiental minuten werd het toch muisstil. Papa vertrok dan naar zijn werk.

Ik voorzag een grote verbetering in mijn dag. De kindjes zouden samen een tweetal uurtjes slapen, en daarna zouden we met andere kinderen naar de binnenspeeltuin gaan.

Hm.

Na een goed halfuur stilte, hoorde ik Sam tegen de bedrand bonken, en Kato begon kort daarna te wenen: "mamaaaaaaaa". Ik haastte me naar boven en Kato zei dat ze moest overgeven. Ik zette haar bij het toilet, ze probeerde te braken maar er kwam niks. "Ik moet kaka doen" zei ze toen. Dus met de andere kant richting toilet maar ook daaruit, niks. Ik dacht, die heeft mij goed liggen, want intussen was ze uit bed. Fris en monter naar beneden dan maar. Sam wilde niet uit bed, hoewel hij wakker was. Of toch wel, want hij begon te wenen. Ik ging terug, maar hij wilde niet. Als ik wegging begon hij weer te wenen. Teken van moeheid, ik laat hem maar even liggen.

Beneden was Kato eerst opgewekt, maar dan toch moe en ze wilde in de zetel liggen en "Bambi kijken". Even later stond ze recht, riep me en moest toch overgeven. Vloer vol. Wij over de plas heen gestapt naar de badkamer, tweede lichting gelukkig in het toilet beland.

Intussen hoorde ik Sam af en toe wenen door de babyfoon, maar ik wilde het eerst opkuisen voor hij beneden kwam. En even snel een andere broek aantrekken, want die had wat van de spuit opgevangen... ;-) In de haast merkte ik niet dat de rits van mijn andere jeans nog dicht was en trok snel en hard de broek op. Naad gescheurd. Twee van mijn lievelingsbroeken buiten gebruik. De andere twee ook nog in de was. Dan naar boven Sam halen en zelf andere broek en T-shirt aantrekken. Hij lag zo gezellig op ons grote bed dat hij toch niet mee naar beneden wilde... Maar hij moest. Toen speelde hij wat terwijl Kato in de zetel lag, en na korte tijd in slaap viel. Sam wilde naar buiten, maar dan moest hij eerst zijn schoenen aandoen, en hij wilde niet. Ik wilde eens naar het toilet, maar ik mocht niet.
HUILBUI !!!!!!

Het is uiteindelijk toch allemaal gelukt, de schoenen waren aan, de jassen waren aan, en ik was naar het toilet geweest. Buiten genoten we van de kraan van de buurman die allerlei rommel in grote containers aan het scheppen was.
Toen ik vroeg: "geef me eens een zoentje", kreeg ik een heel gretige op de mond en een dikke innige knuffel erbovenop.
Daarvoor doe je het toch allemaal hé....

Zus en broer

Kato is een beetje verward. Sam is haar broer, maar heeft zij dan geen zus? Neen, zij IS een zus... Vriendinnetje Lena heeft ook een zus en IS ook een zus.

In elk geval, ze zijn dol op elkaar. Vandaag zijn we met ons drietjes thuis. Neen, we hoeven nergens naartoe. We kunnen spelen met ons eigen speelgoed. En we hebben er nogal wat.
Kookgerief, plasticine, stiften en potloden, een garage, auto's, blokken, piano, poppen, puzzels....

Het zal weer van pas komen tijdens de winter. Het wordt kouder buiten.