Dit was het zicht toen L buiten de voordeur kwam vrijdagmiddag.
Ja, ook wij hadden "wateroverlast" in de straat. Gelukkig staat ons huis een stukje hoger en kwam het water niet binnen.
De kinderen mochten veel naar buiten kijken, zoveel water!
En toen het stopte met regenen mochten ze met papa mee naar buiten.
Daarna maakte Sam zijn eigen ramp.
Hij had een potje bessen onderschept en speelde ermee zonder dat iemand het in de gaten had...
En vanavond struikelde Sam over zijn eigen voeten en viel pardoes op de stofzuiger, met een schaafwonde en buil op het voorhoofd als resultaat.
En daarna telefoneerden we naar OmaMusti en de houding van Kato die de telefoon aanreikt aan Sam deed me lachen.
En Sam die wilde ook wel eens iets zeggen aan de telefoon.
TV gekeken....
Ons geschminkt...
Met een hondje gaan wandelen....
Een ijsje gegeten...
Boekjes gelezen....
En tussendoor hadden mama en papa het ook druk met de eerste editie van hun straatbarbecue ...
Daarna was Sam wakker en na een beetje fruit en een koek reden we met de auto naar binnenspeeltuin de Speelkade in Gent.
Wat hebben ze daar leuke dingen! Een springkasteel...
Een reuzegrote zandbak...
Schommelpaardjes...
Een ballenbad...
Vriendinnetjes...
Een hobbelwip...
De kinderen vonden het er fantastisch.
Tegen etenstijd gingen we weer naar huis en warempel was de zon doorgebroken! Na de boterhammetjes dus lekker buiten spelen met Y.!
Zondag was er nog een feestnamiddag, op het chiroterrein. Jammer genoeg waren we door de lange middagdutjes van de kinderen te laat voor alles. Toen we er aan kwamen viel er een plensbui, het springkasteel werd opgedoekt, de poppenkast-voorstelling was net gedaan en de helium-ballonnen waren uitverkocht. Maar toch hebben we een leuke namiddag gehad hoor!
We hebben trouwens nog een hondenliefhebber in de familie...
En we hadden dan wel zelf geen ballon, maar konden toch kijken naar die van de anderen die de lucht ingingen.
Juist. Hondjes. Toen ze nog een baby was hadden we zelf een hond. Geadopteerd van L's broer, die verhuisde naar een appartement. Het was een Bouvier. Zo'n zwart langharig geval ter grootte van een klein kalf. Onze tuin was toen niet groot, en geheel het eigendom van dit dier. Ik mocht er zo nu en dan doorlopen met de kinderwagen, maar er rustig zitten, dat kon ik niet. Tijdens de drie eerste maanden van Kato's leven, de hete zomer van 2003, was er nochtans gelegenheid genoeg om buiten te komen. Maar ik vluchtte weg naar het dorp, naar vrienden, naar de stad, om gezellig in open lucht te vertoeven met mijn dochter. Toen Kato 1 jaar was, kwam de hond slecht ten val en omdat het korte leven dat hem nog restte, helemaal uit revalidatie zou bestaan, lieten we hem inslapen. Vanaf toen genoot ik pas echt van onze tuin.
Het zal jullie misschien al duidelijk zijn, maar ik ben niet zo'n hondenliefhebber. Die eigenschap heeft mijn dochter dus van haar papa meegekregen. Onze hond kan ze zich niet echt herinneren, maar ze kent wel alle honden van de buurt bij naam. Vreemde honden die ze ziet, wil ze aaien. Ook daar vragen we de naam en als we er een foto van hebben, weet ze maanden later nog hoe die heetten.
Dit waren Jack en Marco.
En dit was er één die we in Oostende ontmoetten. 't Levert wel mooie foto's op.
We hadden vanmiddag bezoek van mijn nicht en haar twee oudste kinderen. Ze zijn bijna 5 en 3.5 jaar en de vier hebben zich heel goed beziggehouden, zodat wij mama's eens konden bijpraten.
Af en toe was er wel eens onenigheid, bijvoorbeeld, over wie met dit hondje mocht spelen.
Het is een plastic hondje op wieltjes, dat blaft en zingt als je aan zijn leiband trekt. Het ziet er stom uit, en het geblaf is op de tonen van een stom melodietje dat iedereen kent, maar waarvan ik de naam niet weet. Toch is het altijd één van de favorieten bij de kinderen die hier komen spelen.
Misschien worden alle kinderen wel als hondenliefhebbers geboren. En was ik er ooit ook één.
{Zo M, geen foto's van de kinderen op mijn blog, zoals beloofd ;-) }
Deze van Kato werd genomen toen ze buiten had zitten schilderen met haar vriendinnetje Y. De mama van Y had daarna bloemen op hun buik geschilderd, en daarom wou Kato toch even naar de lens kijken zodat ik er een foto kon van maken. Er hangt wat groene verf op haar kin, maar ik hoop dat dit op klein formaat niet meer zal opvallen.
Die van Sam werd genomen toen hij op de schoot zat van de mama van Y. Haar mond is nog gedeeltelijk zichtbaar. Maar ik vermoed dat de inspecteurs het onderscheid tussen de twee gezichten nog zullen kunnen maken.
Was ik nu wat handig met Photoshop, dan zou ik het wel kunnen wegmoffelen, zodat het resultaat nog beter zou zijn. Maar ik ken er niets van. Dus moet het maar zo.
Hopelijk laten ze ons het land binnen.
Kato is gevallen vandaag. Ook al voor de zoveelste keer. Ze ging met buurman en hun hondje wandelen. Nu ja wandelen, het was veeleer lopen. Ze verdwenen uit het zicht en verschenen even later terug, maar buurman had schijnbaar een opvallend roze hemd aan... het was Kato die hij in zijn armen droeg.
Toen ze me zag wilde ze wel weer lopen en riep al van ver "mama! ik ben gevallen!"
Haar knie had een goeie schaafwond en het bloed droop eruit.
Ontsmetten mocht uiteraard NIET! Als ze niets aan de hand heeft, mogen we wel élk lichaamsdeel ontsmetten, maar nu het eens nodig was, was ze BANG!
Hoewel ze er even zo ellendig uitzag, dat je haar ook naar de spoed zou brengen, liep ze even later weer fris en speels rond in de tuin, resulterend in nog maar eens een val op de pijnlijke knie...
Gelukkig was B er om leuke spelletjes te spelen. Dit is: Op Reis Naar De Ardennen En Zwemmen Met Krokodillen Die Verstoppertje Spelen.
Na alle pret was het helaas bedtijd. Omdat er op Kato's knie toch een redelijk groot stuk huid weggeschaafd is, hebben we er een gaas opgelegd en vastgeplakt.
's Ochtends kreeg hij ontbijt, waar hij zich als een uitgehongerd kind op stortte; hij at zelfs één van mijn boterhammen op. Daarna moesten we zijn hersenactiviteit laten meten, met wel dertig electroden op zijn hoofdje, vastgehouden door een soort helmpje van plastieken buisjes. Helaas geen foto hiervan... Het infuus mocht dan weg, even pijn nog maar wat een opluchting dat er geen draden meer aan zijn lijfje hingen!
Na zijn badje kikkerde hij helemaal op, en ging spelen in de heel leuk ingerichte speelzaal van het ziekenhuis.
Zoals we al dachten bleek er niets mis met zijn hersenactiviteit, en 's namiddags mochten we naar huis. De dokter adviseert alleen dat hij beter niet meer op zijn hoofd valt de komende maanden...? Intussen is hij alweer heel veel gevallen en heeft al heel wat naar het hoofd geslingerd gekregen van zijn allerliefste zus.....
