Karakter

Ons twee kinderen zijn op een bepaald vlak precies het tegenovergestelde van elkaar.

Kato, die antwoordt op bijna alles wat we vragen "nee", maar ze laat zich wel ompraten met goeie argumenten. Als ze iets wil nemen, dan doet ze dat zonder te vragen, omdat het toch wel weer niet zal mogen. Maar als we dan zeggen dat ze het moet laten liggen, dan legt ze het wel terug (meestal toch).

Sam daarentegen zegt bijna altijd "ja". Maarrrrrrrr, wanneer hij "nee" zegt, dan is het ook werkelijk "nee" en dan kan je hem daar niet vanaf brengen. Als hij iets leuks ziet liggen, dan vraagt hij altijd eerst of hij ermee mag spelen. Maar als hij het per se wil, dan moet het zelfs mee in zijn bed, al is het een boek of een auto of iets anders waar hij zich kan aan bezeren. En afpakken gaat dan gepaard met een stevige huilbui, soms tot hij echt over zijn toeren is...

Ik weet niet wie nu eigenlijk de koppigste is. Maar verschillend als ze zijn, ze zijn blijkbaar perfect complementair!