Ik schrijf zelden over het werk, omdat dat een geheel andere zaak is. Dit is een privé blog over mijn kinderen, die bij voorkeur niet door collega's wordt gelezen, tenzij enkele speciale uitzonderingen... Toch kan je werk en privé leven niet altijd scheiden, zo is vandaag maar weer eens gebleken.
Een collega waar ik al zes jaar mee samenwerk, gaat van job veranderen, en gaf vandaag haar afscheidsreceptie. Hoewel dat bij ons helemaal niet de gewoonte is, had ik al twee maal voor andere collega's een korte afscheidsspeech voorbereid (bij ons komt en gaat er nogal veel volk, het is een universiteit met heel veel tijdelijke contracten, vandaar). Ook zo vandaag dus. Het was maar kort, amper een A4'tje, maar sentimentele dwaas als ik ben begon mijn stem bij de laatste paragraaf te trillen en voor ik het wist stonden de tranen in mijn ogen. Hoewel ik bijna geen woord meer kon uitbrengen, stamelde ik mijn litanie af en was helemaal de kluts kwijt.
Tja, wat een mens niet allemaal over heeft voor zijn collega's! Misschien heeft het ermee te maken dat ik over twee maand zelf een andere job start?
Benieuwd hoe ik me op mijn afscheidsfeestje zal rechthouden. Ik heb alvast een tip gekregen: er bestaan anti-tranen pilletjes. Ja echt!
No comments:
Post a Comment