Tuesday, March 25, 2008

Fiets

Nu ik een aanhangfiets heb om Kato naar school te brengen, terwijl Sam op het stoeltje zit, is het wel de bedoeling dat ik toch probeer om 1 keer per week met de fiets te gaan werken, om zo de frequentie geleidelijk op te drijven tot misschien wel dagelijks.

Nu de kinderen sinds gisteravond uit logeren zijn bij oma, ben ik vanmorgen vol goeie moed met de fiets naar het werk vertrokken. Het had wel gesneeuwd en alles lag wit, maar het klaarde weer op en de lucht was zo mooi blauw. En dat onze straat volgesneeuwd was, wilde ook niets zeggen, de straat loopt dood en hier strooien ze nooit. De andere straten zouden wel sneeuwvrij zijn. En Frank Deboosere had gezegd dat het 's avonds ook niet meer zou sneeuwen. Dus ik zocht regenvest, sjaal, wanten en muts bijeen, deed mijn bottinnen aan en ging naar het tuinhuis om mijn fiets te pakken.
Eigenlijk al van zodra ik de aanhangfiets eraf had gedaan en al mijn tassen in de fietstas had gestoken en mijn sjaal goed in mijn jas had gepropt en mijn muts opgezet en ik de fiets uit het tuinhuis had gereden, begon het weer fel te sneeuwen. Maar al die moeite voor niets? Ha neen hé, ik ging toch!
Toen ik onze straat uitreed bleek die niet de enige te zijn die nog ondergesneeuwd was, de strooidiensten waren ons dorpke precies vergeten.
Bijna aan het dorpsplein aangekomen dacht ik mijn fiets daar toch te ruilen voor de bus. Maar ik heb geen goed fietsslot om hem vast te zetten aan een paaltje. Te riskant, dus ik zou doorrijden tot de garage van hele lieve mensen, waar ik de aanhangfiets ook veilig mag achterlaten indien nodig.
Met toegeknepen ogen en mijn muts zo diep over mijn oren dat mijn gezichtsveld verkleind was tot katarakt-niveau, fietste ik lustig door. Totdat mijn wiel onderuit schoof en ik ernaast in de zachte sneeuw belandde. Met slechts een beetje pijn aan mijn rechterbeen en nog wat natrillend ging ik verder ten strijde. De laatste straat was echter te wit en te glad, en dat stuk heb ik dan maar te voet gedaan.

Ik voelde de hele dag niets speciaals, maar na vanavond terug dat eindje gefietst te hebben, blijken mijn schouder en nek toch een beetje averij te hebben opgelopen.
Zou ik morgen opnieuw proberen?

1 comment:

Anonymous said...

Chapeau! Je blijft doorzetten. Ik vrees dat ik iets minder pluimen op mijn hoed zou mogen steken. Ik overweeg het zelfs niet. Ik steek me lekker weg achter mijn omvangrijke kroost :-)