Lach!

Vanmiddag speelden we met de memory kaartjes, Kato en ik. Kato had een nieuw spelletje verzonnen. Ze legde alle kaartjes met de afbeeldingen naar boven, dus zichtbaar. Dan moest ik mijn ogen dichtdoen en nam ze een kaartje weg. Daarna mocht ik kijken en raden welk ze had weggenomen. Leuk gevonden hé!

Vanavond zat ik in de zetel en ze kwam op mijn schoot zitten, buik naar buik gericht. Ik zei "wat nu?" en zij: "ik wil gewoon op jou zitten. Kijk eens wat ik hier heb?"
- "Wat een mooie zakdoek, van Samson en Gert"
- "En dit?"
- "Een prinsessentelefoon"
- "Ja, en nu stop ik de telefoon in de zakdoek, kijk zo. En hier heb ik mijn tutje. Welk moet ik nu verstoppen?"
- "Het tutje"
Ze stopt het tutje onder haar t-shirt.
- "Ogen dicht mama................ Je mag je ogen weer open doen. Welk heb ik nu verstopt?"

Ik moest erg lachen om dit spelletje, maar ze deed het zo serieus dat ik niet anders kon dan serieus antwoorden: "Em, euh, het tutje?"

Even later gingen we naar boven en stopten we de kinderen in bed.
Kato: "Morgen ga ik weer overgeven."
Papa: "Waarom?"
Kato: "Omdat ik dan kan thuisblijven."

Ik las nog een boekje voor uit de bibliotheek, het heet "hallo badmuts" of zoiets, en ik zag voor 't eerst de stempel "goedgekeurd door papa's, ook voor mama's". Door alle grappige dingen van ervoor moest ik hiermee ook hard lachen (begrijpe wie kan). Ik kreeg dus echt de slappe lach en kon er mezelf niet toe brengen dat verhaal voor te lezen. De kinderen giechelden mee, maar het duurde hen toch wat te lang. "Allee!" zeiden ze dan maar.

't Is me uiteindelijk toch nog gelukt, maar 't deed me enorm deugd om zo eens goed te lachen!