Het is weer één van die dagen, waarop zowel Kato als Sam niet toegeeflijk zijn, niet weten wat ze willen en voor het minste in paniek slaan of boos worden.
Ik heb ze beide al in de hoek moeten zetten, dreigen met "geen ijsje vanmiddag" (en het is nog wel Vlaamse Kermis vandaag) en ik heb al serieus op mijn tanden moeten bijten om mijn geduld niet te verliezen...
Bijvoorbeeld: ze willen bellen naar oma, maar er neemt niemand de telefoon op. Als ik dan de telefoon terug wil om de tweede oma te bellen, gooit Sam de telefoon op de grond in een colère.
Kato wil een stylo om op de krant te "schrijven" ("we gaan niet op onze armen schrijven hoor mama") maar even later zie ik strepen op onze houten aankleedtafel...
Kato wil dan spelen met haar pop en de buggy, maar Sam wil nu toevallig ook met die pop spelen. Ik probeer Kato dan de beer aan te smeren, maar dat wil niet pakken, ik moet een andere pop gaan halen boven (ik doe het liever zelf want papa mag uitslapen en Kato zou teveel lawaai maken). Als ik terug kom met twee andere poppen, wil Sam die ook en krijgt Kato niets. Soms probeer ik me die ruzies niet aan te trekken en ze zelf tot een consensus te laten komen, maar meestal lukt dat niet hoor...
Even later hebben ze dan elk twee "babies" en elk een buggy, maar toch ligt Sam ineens op de grond en heeft ergens pijn. Het is niet erg maar er volgt toch een dikke huilbui en dan ga ik Sam maar troosten met een boekje op schoot. Het blijkt dat hij Kato's lakentje had gepakt en zij had hem dan maar omvergeduwd met haar buggy...
Nu hebben we de duplo-blokken bovengehaald en Sam heeft er al mooie torens mee gemaakt, terwijl Kato poppenmoeder speelt en gaat wandelen en eten maakt voor de baby...
Warempel een toonbeeld van een perfect huisgezin... Maar voor hoelang?
No comments:
Post a Comment