Vakantie

Ik heb al ruim een week vakantie. Maar L niet (enkel op kerstdag was hij een hele dag thuis).
Ik heb er al erg van genoten, van de luie ochtenden, het rustig kunnen ontbijten met de krant erbij en waar de kinderen lang in pijama kunnen rondlopen; van de leuke spelletjes, het voorlezen, het rollebollen; van het huishoudelijke werk waar ik wat meer tijd voor kan maken: het koken, het bakken, het opruimen en uitruimen van kastjes; van het buiten zijn, voetballen met Sam, korte wandelingetjes; van een kerstdrink met de buren; van kerstavond met ons vieren knus en gezellig...

Maar nu heb ik er langzaamaan genoeg van. Niet dat ik per se weer wil gaan werken (hoewel een nieuwe job wel lekker spannend is), maar ik wil weer eens wat meer buitenkomen. Wat meer volwassenen rond mij, eens een goed en rustig gesprek voeren over "grote mensen dingen"... Niet constant geroep en gejoel rond mijn hoofd. Niet elk kwartier een vraag over eten en drinken en plassen. Niet elk halfuur een ruzie op minder dan vijf meter afstand.

Ach ja, ik weet het, ik heb een luxeprobleem. Mensen in mijn nabije omgeving sukkelen met hun gezondheid. Of ze hebben zieke kinderen. Of ze hebben iets ergs meegemaakt.
Ik mag me gelukkig prijzen dat ik mijn kostbaarste bezit gezond en hevig bij me heb. En ik ben ook erg dankbaar hoor.

Echt.

OMT

Kato toont me een papier waarop ze O M T geschreven heeft.
"Mama, wat staat hierop?"
"Omt."

"...
JAAAAAAAAAAH, ik kan omt schrijven, ik kan omt schrijven!"

Kindertheater

We zijn vandaag naar de stad geweest. We hadden gereserveerd voor een kindertheaterstuk in de Kopergietery. 't Was een heel mooie voorstelling. Sam keek ademloos toe. Kato vroeg af en toe, of er nu eens iemand anders op het podium zou komen. Maar op het einde zei ze: "ik wil nog."

Ik ben de grootste chansard te lande...

... ik heb niet één, maar twee nieuwe mannen in huis!

Foto's

Ik zit nu anderhalf jaar achterop wat betreft het inplakken van foto's in een album. Dat is ook een groot werk, in deze tijd van digitale fotografie. Eerst maak ik een selectie uit de honderden, duizenden misbaksels die ik geproduceerd heb. Ik schrijf de nummers van de geselecteerde foto's op een papiertje tijdens het doorlopen van een map. Daarna kopieer ik alle geselecteerde foto's naar een aparte map, die ik dan upload naar een site waar je je foto's kan laten afdrukken. Vervolgens maak ik een etikettenblad waar ik de datum en een kleine toelichting op typ, en dan print ik dat op de etiketten. Als de foto's afgehaald zijn, plak ik ze in het album met dubbelzijdige plakkers en kleef er ook een etiket naast.
Pfiew.

En dit dus voor on-tel-ba-re foto's. Ik ben er deze vakantie terug aan begonnen.

Het enige leuke aan achterop zitten met de foto's, is dat je de herinneringen helemaal opnieuw beleeft, want ze waren al heel erg vervaagd door de tijd. Die zomer van 2006: warm, zonnig, vreugdevol. Stoeien in het zwembad, de eerste kindermolenrit van Sam, een nachtje ziekenhuis na een val op zijn hoofd, een bloedende knie van Kato, de reis naar Spanje en de overstroming toen we arriveerden...

Heerlijk.

Mega Mendy Tijd

Iedereen die wordt belogen, porpelogen, porpelogen
Geef een schijntje en ik kom eraan
Is het een vliegtuig
Is het een vogel
Hee dat is het niet
Gegis Mega Mendy die je aan de hemel ziet

Een echte huismoeder

Deze kerstvakantie heb ik mezelf danig overtroffen qua bezigheden in de keuken. Vandaag heb ik soep en cake gemaakt. Ik geef toe: de soep was een simpele preisoep volgens "ons kookboek" van de kvlv, en de cake was de korte chocoladecake versie die ik reeds eerder postte. De voorbije dagen kookte ik zoveel mogelijk vers, en heb ik al 5 broden gebakken.

Ik ben best trots op mezelf, al gebruik ik voor alles een handige keukenmachine. 't Is dus lang niet volgens de traditionele manier, eerder de fast forward versie. Maar goed, als je man moet werken en je tussen de werkzaamheden door ook nog twee kinders moet bezig houden, is dit wel een aanvaardbare oplossing.

Weet je wat mij ook blij maakt? Zo'n handig maatschepje in de doos Bonux waspoeder die ik onlangs voor het eerst kocht. Nu kan ik eindelijk zonder morsen de juiste hoeveelheid waspoeder afmeten en in het bakje van de wasmachine kieperen.

En wat maakte uw dag goed vandaag?

Kerstsfeer

Nog een foto vanuit onze tuin gisteren in de sneeuw. Jammer dat het gesmolten is vandaag.

Beginner

Ik heb mijn broodmachine nog maar vier keer gebruikt en ik heb al drie fouten gemaakt:

1) vergeten te kijken of de kneders niet in het brood achtergebleven waren alvorens het te snijden
2) vergeten het programma aan te passen aan een brood van 1500 gr
3) vergeten de kneders in het bakblik te doen voordat ik er de ingrediënten ingooide

Nu maar hopen dat die ezel onthoudt waar die stenen lagen.

Nochtans is het al drie keer gelukt, en de vierde moeten we nog afwachten (deze met fout 2 én 3).


Update: ook het vierde brood was gelukt, ondanks twee van de drie kneedbeurten met 1 kneedhaak ipv 2 (en toen was duidelijk nog niet alle bloem gemengd terwijl het deeg stond te rijzen). Brood gebakken met een broodbakmachine kan gewoon niet mislukken! Joechei!

Een papa zonder kinderen

Kato zit op de aankleedtafel om haar pijama aan te doen, en wijst naar haar onderkant.
"Papa, komen daar de babies uit?"
"Ja, daar komen babies uit."
"Ik wil geen baby hoor!"
"Dan hoeft dat niet, dan krijg jij toch geen baby. Neem dan maar een man die geen kindjes wilt."
"Neen hoor, ik neem een papa!"

Koud

Het is wel heel erg koud momenteel, maar ik geniet daar echt van. Weer eens een echte winter: droog, wit en koud. Geen modderig gedoe en gietende regen, maar mist, zon, en witte bevroren kristalletjes op alle planten.
Als je naar buiten gaat, doe je gewoon dikke kousen, een sjaal, muts en wanten aan en een dikke jas, en dan voel je de kou niet meer. Het lijkt dan zelfs alsof de lucht heel gezond is, ondanks het smog alarm, zei mijn buurman.
En als je het dan toch te koud krijgt, dan ga je naar binnen en ruik je de geur van het haardvuur en versgebakken brood.
Kan het leven nog beter?

Mijn broodje is gebakken

Mijn (nu ex-)collega's hebben allemaal samengelegd voor een mooi afscheidscadeau, en ik mocht een hint geven van wat ik graag wilde hebben. Na eens goed nadenken, vond ik een broodbakmachine wel een goed idee. Ik heb al vaak eens zin gehad om brood te bakken, op de traditionele manier, maar zonder keukenrobot was me dat veel te veel werk. Een keukenrobot is echter een beetje boven het budget, dus ging ik voor de broodbakmachine.

Alle ingrediënten erin gooien en aanzetten, dat lijkt me haalbaar. Ik kan er broden van 1500 gr in bakken, dat is al eens de moeite voor een gezin van vier.

Vandaag deed ik een eerste poging, en ondanks het wel heel bleke korstje bovenaan, viel het brood best in de smaak bij ons alle vier. Nu nog de oude snijmachine van mijn ouders lenen, en het komt helemaal in orde!

Fotosessie

Vandaag ondernam ik een ultieme poging om nog eens een mooie foto van de twee kinderen samen te maken. We deden een klein wandelingetje in de ondergaande winterzon, prachtig licht, dat zou best wel eens kunnen lukken.
Het enige wat zij moesten doen, was dààr gaan staan, en elkaar een beetje vasthouden, en de gezichtjes dicht bij elkaar houden, en even stilstaan alsjeblieft.

Een tweede poging: Kato en Sam apart op de foto.
Kato wilde wel even stilstaan, maar Sam, die was het al meer dan beu ondertussen. En hij niet alleen.

En zodus, beste vrienden, hoeven jullie ook dit jaar geen mooie fotokerstkaart van ons te verwachten.

Genoeg

Ik heb er ronduit genoeg van. Het hele avondritueel is bijna elke dag om zeep doordat ze ruzie maken over de lakens. Ik schreef het al eens eerder, er gaan dagelijks zowat drieëntwintig lakens, vijfenvijftig dekens en zeventig knuffels mee naar boven en beneden. Ik overdrijf misschien lichtjes, maar goed, het zal er niet zo ver naast zijn.
Je zou denken dat ze keuze genoeg hebben, maar Sam moet dan net dat laken hebben wat Kato heeft, en krijgt hij er tien voor in de plaats, dan is het nog niet goed. En ruilt hij dan zijn deken voor het o zo gegeerde laken, dan wil hij ineens toch liever zijn deken. Onderhandelen over knuffels levert zo nu en dan een goede deal, maar de laatste tijd doen ze zo tegendraads als oranje-blauw. Hun eigen "status quo" is aantrekkelijker dan de consensus, zeg maar.
Hoe het ook zij, ik voel elke zenuw in mijn lijf door dat gezeur en geween. Op de duur werd de spanning zo ten top gedreven dat ik nog luider ben beginnen roepen dan zij. Mijn hart klopt nu nog in mijn keel.

Dit was de druppel, morgen gaat de hele zwik in de was en daarna komen ze de kast niet meer uit.

10 minutes chocolate cake

Een supermakkelijk en superlekker recept uitgeprobeerd vandaag. Echt een aanrader voor wie graag chocolade lust, en niet zo heel graag bakt of weinig tijd heeft...

Het recept vind je hier. Ik heb de helft pure chocolade en de helft chocolade met nootjes gebruikt.

Je ziet dat er niet veel meer overbleef voor een (overigens slechte) foto...

Kille winteravond

Sam heeft een nieuw stopwoordje: èh?


"Mama, kraan èh"
"Mama Kato stout èh"
"lekkere pannekoekenèh"


En als ik erover nadenk, gebruik ik dat woordje vrij veel, en nu betrap ik me er telkens weer op... Nogal vervelend om zo door je kinderen op irritant taalgebruik te worden gewezen...


Deze avond ben ik eindelijk eens beginnen haken, nadat ik in mijn ouderlijk huis op zolder wat oud materiaal (haaknaalden, breinaalden en katoen) ben gaan halen. Ik zat zo gezellig alleen in de zetel, de tv aan, de Flam aangestoken... Lekker bij een haardvuurtje handwerken: kan het nog beter qua gezellige winteravonden?
Maar dat vuurtje dacht er anders over. Minstens vijf keer ging de vlam helemaal weg en moest ik opnieuw beginnen. De laatste keer leek het ook te doven maar dan plots kwam er toch terug een vlammetje en is het vuur in gang. Alleen is het nu al bijna niet meer nodig, tegen dat de kamer verwarmd is, ga ik naar boven.

Mijn eerste haakwerkje is trouwens af: tien centimeter lossen en dan 1 rijtje vasten, denk ik toch, en ik heb een leuke sleutelhanger voor Kato...



Kwestie van grotere stukken, weet ik nog niet goed wat ik zou maken: een vestje, een soort sprei, een pop? Ideetjes?

Doen

Hebben jullie dat soms ook, dat je in gedachten heel veel wil doen, maar er eigenlijk geen fut voor hebt en dat het dan blijft bij erover dromen?
Zo heb ik bijvoorbeeld zin om dit weekend vlaai te maken (ik heb geen idee hoe dat moet, maar dat weet mijn schoonbroer, bij deze een oproep voor het recept alstublieft?), om te breien (maar ik wist niet wat, een sjaal lijkt me zo saai maar iets moeilijker kan ik niet; kijk wel eens bij Francine, wat een prachtige kaboutertjes toch!), om de eendjes te gaan voeren met de kinderen, om een lang bad te nemen, mijn fiets in orde te zetten (ik heb al maanden een kilometerteller liggen die er nog aan moet), enzovoort, enzovoort.
Maar het dan echt DOEN, dat is een heel stuk moeilijker.
Vandaar dat ik het nu even opgeschreven heb, zo blijft het langer in mijn geheugen zitten, en kan ik er morgen dadelijk invliegen, zonder dat ik eerst urenlang moet nadenken over wat ik eens zou kunnen DOEN, als ik eens vijf minuten tijd heb...

En dan ga ik nu slapen, zodat ik morgen ook nog energie heb, om vanalles te DOEN.

Mama's

Je merkt pas, dat je echt "mama" bent, als je zonder nadenken het kabouterlepeltje direct terug in de schuif legt en een ander lepeltje neemt om in je thee te roeren.

Virussen en fietsen

Het is maar te hopen dat er hier geen virus of bacteriële infectie binnengedrongen is, want gisteravond voelde ik me ineens een slappe vod, hoofdpijn, misselijk, moe, ik wilde om 18u30 al niets liever dan in mijn bed kruipen. Het was eigenlijk heel plots opgekomen. De kinderen waren echter nog niet moe genoeg om in bed te stoppen, dus nam ik maar een dafalgan om het nog even vol te houden. En eens ze dan in bed zaten voelde ik me stukken beter. Vandaag niets aan de hand.
De kinderen hebben daarentegen allebei een lelijke hoest, en hun wangen en oren zagen rood. Geen koorts tot nu toe, maar Sam zag er toch wat ellendig uit en had lichte verhoging, dus heb ik hem een lepeltje junifen gegeven, en allebei kregen ze een lepel hoestsiroop. Nu maar hopen dat we de nacht rustig doorkomen.

Intussen bereid ik me mentaal voor op een toch wel grote verandering: een andere job. Naast de verandering in omgeving, collega's en jobinhoud, is er nog het vervoer. Nu ga ik met de auto naar het werk, na eerst de kinderen naar school gebracht te hebben. Maar mijn nieuwe job is veel makkelijker bereikbaar met het openbaar vervoer, in mijn geval met de bus. Dus ga ik de kinderen eerst met de fiets afzetten en daarna de bus nemen aan de dichtsbijzijnde halte. In nood kan ik ook nog wel met de auto naar de school rijden en die daar ergens laten staan en dan de bus nemen, maar kan L onze "grote" auto niet gebruiken om de kinderen af te halen of boodschappen te doen, ipv zijn 20 jaar oude polootje.
De fiets dus, dat vinden de kinderen eigenlijk ook leuk, weer of geen weer. Als ze goed aangekleed zijn valt dat trouwens best mee en kweken ze wat weerstand. Nu heb ik twee stoeltjes op mijn fiets: eentje aan het stuur en eentje op de bagagedrager. Maar deze oplossing zal niet lang meer kunnen, de benen zijn te lang voor de voetsteuntjes.
De oplossing lijkt me een aanhangfiets voor Kato, terwijl Sam dan achterop de bagagedrager zit.
Maar ik heb helemaal geen kennis van aanhangfietsen. Tips voor een goede aankoop zijn dus welkom.

Foto's maken

Sinds september volg ik één keer per week avondles digitale fotografie (met een compactcamera). 't Is voor amateurs en beginners en we hebben inderdaad nog veel te leren. Vorige keer was de opdracht: leg een gevoel vast. Daarvoor heb ik foto's van de kinderen genomen, en deze van Kato geeft volgens mij het gevoel van fierheid weer. Ze was inderdaad ook echt fier op haar mooie vlindergezichtje.

Deze keer was de opdracht (voor mij) veel moeilijker: neem een macro-foto van een insect, plant of stilleven. Ik moet daar ten eerste al tijd voor vinden, want dan moet je echt met je toestel op zoek naar mooie bloempjes of insecten, en het moet bij voorkeur ook nog in mooie lichtomstandigheden gebeuren (bijvoorbeeld in ochtend- of avondzon). Alleszins is de avond, waarop ik het meest tijd heb, niet zo geschikt...

Morgen ten laatste (voor vijf uur of liefst vroeger) moet het resultaat doorgestuurd worden. Ik had nog geen enkele macro-foto gemaakt, dus had ik mijn toestel mee naar het werk en ik heb daar een tiental minuten lopen zoeken naar bloemekes en insectjes. Daar is echter enkel gras en een dorre vlakte met hier en daar een bloempje van één of ander onkruid. Dit is werkelijk de beste foto die ik gemaakt heb. 't Is dus niet mijn talent, natuurfotografie ;-)

Morgen nog maar eens proberen...

Een nieuw kleedje

Niet voor mij, maar voor deze blog. Het mocht wel eens, en ik ben er eindelijk (dank u, francine) achter gekomen hoe dat moet.
Ik heb ook in de rechterkolom een aantal labels gezet (nog niet al mijn oude berichten hebben labels) en ook een aantal links van de blogs die ik graag lees. Veel snuffelplezier!

Collega's

Ik schrijf zelden over het werk, omdat dat een geheel andere zaak is. Dit is een privé blog over mijn kinderen, die bij voorkeur niet door collega's wordt gelezen, tenzij enkele speciale uitzonderingen... Toch kan je werk en privé leven niet altijd scheiden, zo is vandaag maar weer eens gebleken.
Een collega waar ik al zes jaar mee samenwerk, gaat van job veranderen, en gaf vandaag haar afscheidsreceptie. Hoewel dat bij ons helemaal niet de gewoonte is, had ik al twee maal voor andere collega's een korte afscheidsspeech voorbereid (bij ons komt en gaat er nogal veel volk, het is een universiteit met heel veel tijdelijke contracten, vandaar). Ook zo vandaag dus. Het was maar kort, amper een A4'tje, maar sentimentele dwaas als ik ben begon mijn stem bij de laatste paragraaf te trillen en voor ik het wist stonden de tranen in mijn ogen. Hoewel ik bijna geen woord meer kon uitbrengen, stamelde ik mijn litanie af en was helemaal de kluts kwijt.

Tja, wat een mens niet allemaal over heeft voor zijn collega's! Misschien heeft het ermee te maken dat ik over twee maand zelf een andere job start?
Benieuwd hoe ik me op mijn afscheidsfeestje zal rechthouden. Ik heb alvast een tip gekregen: er bestaan anti-tranen pilletjes. Ja echt!

Bed

Ik weet niet hoe dat bij andere jonge gezinnen gaat, maar bij ons wordt er nogal wat meegezeuld uit en naar bed.
Bij Kato is dat al heel lang een lakentje, en soms een hondje, en nu meestal beide en onlangs kwam daar nog een dekentje bij. Tweemaal per dag moet dat naar boven en naar beneden.
Sam kan al lang niet meer in een bed liggen of in de zetel zitten zonder zijn slaapzak. Verder moet er ook een kraan mee en eventueel ook een hondje of andere knuffel.
Bijgevolg is dat telkens een hele verhuis op die trap. Ik heb al lang spijt dat ik ooit heb toegelaten dat dat laken en die slaapzak telkens meegingen.
En het wordt er alleen maar erger op.
Toch kan ik het niet opbrengen om er een echte strijd van te maken. Want ze zijn zo aan die dingen gehecht dat het afpakken ervan een drama oplevert. In tweevoud.

Verjaardagsfeest

Het zit erop. Sam heeft zijn feestje gehad. En het was leuk.
Hij heeft heel mooie cadeaus gekregen. Twee hele mooie boekjes (de Hi-Ha-Hoeve met magneetjes en een boek over dieren tellen van Eric Carle) van tante M en nonkel H.
En een grote doos clics van oma L en opa. Ik had hen die tip gegeven, omdat Sam daar bij de onthaalmoeder heel veel mee speelde naar het schijnt. En hij was er blij mee.

Toen kreeg hij van tante A en neef D een heel mooie kraanwagen, een takelvrachtwagen eigenlijk. En de andere cadeaus zag hij al niet meer staan. Daarna volgden nog hele mooie kleren van oma M en opa R en van L. Maar dat was meer voor mama. De kraan, dat was het één en ander!

Daarna was er taart! Een mooie grote taart met slagroom en Winnie de Poeh en met drie kaarsjes op, die Sam mocht uitblazen. Maar alle commotie werd hem teveel en daarom mocht Kato de kaarsjes uitblazen.



En toen hij taart had gegeten ging hij weer met de takelwagen spelen.
Als dat geen succes wordt! Het is er één uit een reeks van verschillende auto's van Bruder. We weten al wat te vragen aan de goede Sint!

Tijd tekort

De laatste week heb ik weer eens last van slapeloosheid, zo meestal tussen een uur of 2 en 4 's nachts. En hoewel ik dus vijf vrije dagen had vorige week (helaas onze papa niet), ben ik heel erg toe aan vakantie...
Ik ben doodmoe. En morgen is het nog wel Sam zijn verjaardag, en 's avonds heb ik fotografieles, vrijdagavond én zaterdagavond een etentje en zondag familiefeestje voor Sam.
En er staat nog een dubbele berg strijk op me te wachten.
De traktatie voor morgen op school (cakejes) is gelukkig klaar.

Iemand kaboutertjes te leen die vannacht ons huisje eens willen bezoeken?

Wist je dat

... ik er soms echt van kan genieten om huisvrouw te zijn? (echt soms hoor)

... we in de vakantie tijd hebben om cakejes te bakken en dat zelfs een supermakkelijk recept heerlijk smaakt?

... er in Gent vanalles te doen was deze week, en wij genoten hebben van twee kindertheatervoorstellingen en een circusoptreden?

... Kato eigenlijk echt wel graag knutselt en verft en tekent?

... Sam sinds vandaag ook zijn grote behoefte op het potje of toilet kan doen?

... wij nog altijd het zomeruur-ritme onder de leden hebben en dit vooral 's ochtends? *gaap*

... eens Halloween voorbij, het al tijd begint te worden om te denken aan Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar?

... Sam volgende donderdag drie jaar wordt?

Weekend in Arlon

Dit weekend zijn we met ons vieren naar Arlon geweest, om er ons liefste (schoon)zusje en neef te bezoeken. Na drie uurtjes rijden zonder problemen en met brave kindjes op de achterbank, kwamen we welgemutst aan. Schone zus is onlangs verhuisd en alleen L had het huis al gezien, wij hadden enkel nog maar mooie verhalen gehoord over een ruimere keuken, ruime serre-achtige aanbouw en een visvijver aan de voorkant........

De vissen waren dus het eerste waar de kinderen naar vroegen bij aankomst. En ze mochten hen direct eten geven. Er was zelfs een vis die zich liet vastpakken uit het water, en eentje die zijn neus liet aaien! Wonderbaarlijk!

Daarna werden we even snel rondgeleid, en wat een verschil zagen we met haar vorige huis. Het is misschien op zich niet zo heel veel groter (iets breder en 1 kamer extra aan de achterkant) maar dit maakt toch een enorm verschil. Het was er super gezellig. Haar mooie schilderijen en kunstwerken sieren de muren, felle en warme kleuren overal, en Ruimte!!

Ook de tuin, met verschillende hoogtes en trapjes en terrasjes, ziet er heel idyllisch uit.

Het was een echt vakantieweekend, met enkele kleine wandelingetjes, winkelen, etalagekijken en gewoon zitten praten met een wijntje erbij...

Dankjewel zus voor de gastvrije ontvangst!

Mijn trots....

net uit bad.... ... bij vrienden op bezoek...

Zaterdagochtend

Om half zeven werd ik wakker. Sam ook. We gingen naar beneden en ik zette hem voor tv met een fles melk, en ging snel douchen. Daarna aten we samen een boterhammetje, en dan was het brood op. Toen kwam Kato naar beneden en die had honger.
Toen dacht ik: kom, ik bak snel pannenkoeken (want ik heb daar al geruime tijd zin in omdat dat zo gezellig is, maar het kwam er nooit van). Kato vond het een super-idee en vroeg beleefd: "mag ik helpen mama?" Natuurlijk mag je helpen lieve kind.

Ze zette een klein stoeltje naast het aanrecht om haar handjes te kunnen toesteken. Sam zette naar dit voorbeeld zijn tripp-trapp ernaast. Omdat ik zo zelf geen plaats meer had, schoof ik z'n stoeltje dus wat op, onder protest, en begon aan de werkzaamheden. Ik nam de juiste hoeveelheid bloem en zij mochten het dan zeven. Eerst Kato de ene helft, dan Sam de andere helft. Dan mochten ze er elk om beurt een schep suiker bij doen. Dan brak ik de eieren en mocht Kato de beide helften uitgieten. Vervolgens mocht Sam er een beetje melk bij gieten, en Kato mocht roeren. Sam wilde ook wel eens roeren, en Kato mocht dan melk bij gieten. Tot zover liep alles gesmeerd. Maar Sam wilde eigenlijk melk bijgieten EN roeren. Dus begonnen ze te vechten voor de garde. Dit ging gepaard met veel geroep en intussen begon het me te dagen dat dit zo niet snel genoeg vooruit ging, het was immers al 8u15 en om 9u15 moesten we bij de tandarts zijn. Ik nam de garde uit hun vier handen en zei boos dat ik het zelf wel zou doen als ze niet overeenkwamen. Door dit oneindig onrechtvaardig besluit volgde er een huilbui die kon doen vermoeden dat ik hen ook in het deeg had proberen te gooien. Uiteindelijk gaf Sam het op en ging spelen. Kato hielp nog met kloppen en toen was het deeg klaar. Zonder klonters. Prachtig hoor! en vooral... gezellig! Ik ging aan het bakken en na enkele aangebrande exemplaren (doordat Sam mijn aandacht trok), begonnen ze er echt uit te zien als opa-pannenkoeken.


Zijn de pannenkoeken zo lekker als die van opa? , vroeg ik.
Ja hoor, zei ze, ze zijn even lekker. Ik glom. Opa is wel een kei in pannenkoeken bakken.


Ze smulde er enkele naar binnen, en ik, ik bakte voort.
Toen ze genoeg had stopte ik met bakken en liet de rest van het deeg maar even voor later.

Ik liep naar Sam en het hing in de lucht: hij had een vuile broek.
(Een plasje lukt meestal wel op het potje, maar het grotere werk doet hij liever al hurkend.)
Ook lagen alle kranten en papieren, die papa gisteren in een doos had gestoken om mee te geven met de vuilniskar, allemaal verspreid over de kamer.
Een verse broek dus, en nog even op het potje voor een plasje hoor Sam, dan spoel ik intussen even je broek uit.

Hoewel hij zeer goed weet dat hij niet rechtstaand mag plassen, deed hij het wel, omdat ik toch niet keek. Met het bekende gevolg: kousen, potje en vloer nat.
Ondertussen was het bijna 9u en begon ik me stilaan op te jagen.
Kato moest zichzelf maar snel kleden en dan hup jongens, tanden poetsen want we moeten naar de tandarts. Sam wilde zijn mond helemaal niet meer opendoen, want ik was iets te boos geweest over zijn rechtstaand plassen. Maar het moest wel deze keer! Mond OPEN Sam!


Daarna jassen aan, kom op nou, het regent, je moet wel deze aandoen!
Nee ik wil mijn giensjas! En ik wil mijn poesje meedoen!
Ik ook poesj!
Sam neem dan je hondje
NEEEEEEEEEEEEE KAAN!
OK doe dan je kraan mee.
Ik wil nog een pannenkoek! Ze zijn wel een beetje goed maar niet zo goed als die van opa...

Duh! Zo typisch: op het moment dat je denkt dat je geen kinderen had moeten nemen, steken ze nog een dolk in je hart!


Nu, voor ik een volgende keer aan pannenkoeken begin, zorg ik eerst dat er aan een aantal beginvoorwaarden voldaan is:

1) Sam moet zindelijk zijn
2) Ik neem twee beslagkommen en twee gardes
3) Ik doe dit enkel en alleen als ik twee lege uurtjes te vullen heb en dus niet op de klok moet kijken...



Gelukkig waren we toch nog op tijd bij de tandarts en moesten we zelfs nog wat wachten zodat ik even op adem kon komen... En hoewel ze gedurende deze wachttijd hun frustratie van de pannenkoekenbak met hun stembanden en voeten van zich afschudden, waren het voorbeeldige kindertjes in de spreekkamer van de tandarts!

En daarna werd het toch nog een superleuke dag:


* binnenspeeltuin
* terug thuis een middagdutje/siësta
* pannenkoeken eten dit keer
* buiten spelen in een zalig zacht herfstweertje
* lekkere quiche gemaakt als avondeten en zelfs de kinderen hebben veel gegeten

Knuffelbeest

Ik heb vandaag een dagje vrij genomen. Gisteren was een belangrijke dag op het werk, één die een taak afsloot die ongeveer een jaar geleden begonnen was. En het is goed afgelopen, we zijn geslaagd in onze opdracht, en dat geeft een Heel Goed Gevoel.

Vandaar een dagje vrij dus vandaag, en ik kon de kindjes deze middag thuis laten eten, een luxe voor hen, want Kato vindt boterhammetjes eten op school echt niet leuk. En daarna was er nog maar 1 uurtje school, en dan mogen de ouders komen kijken. Ze sluiten dan de week af (met een zogenaamde Weeksluiting) en alle kinderen van de school tonen dan eens, per groep, wat ze gedaan en geleerd hebben de voorbije week. Een leuk moment voor iedereen.

Toen we op school aankwamen en de bel ging, moesten de kleuters eerst even met de juf mee. Daarna kwamen ze terug in de zaal waar de ouders al klaar zaten. Zo vermijden ze dat de kindjes bij de mama of papa op schoot willen zitten, want dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.

Sam kwam als eerste terug de zaal binnen en keek naarstig rond, maar zag mij niet. Ik dacht, gelukkig maar, want anders komt hij direct op me af. Maar dan verbaas je je er toch telkens weer over hoe flink je kind soms is. Hij zag me en er verscheen een oorbrede glimlach, en zijn handje wuifde naar mij. Maar hij ging mooi zitten bij zijn klasgenootjes.

Zijn klasje was als eerste aan de beurt. Ze leren over het bos en ze zongen het toepasselijke liedje 'Op een grote paddestoel'. Sam zong nog niet mee, maar knikte wel met zijn hoofdje mee op de tonen van de synthesizer, bespeeld door meester Bart.

Daarna toonden ze wat ze gemaakt hebben in de klas: vlierbessensiroop!
Elke leerkracht kreeg een flesje. Ze hadden er ook een kaartje bij gemaakt met een tekeningetje. Sam mocht ook een flesje uitdelen.
Dan werd hun mooie knutselwerk getoond: een bos met bomen, noten, blaadjes, echt prachtig gedaan.

In Kato's klas is het onderwerp huisdieren, en ze hebben honden op bezoek gehad en slangen! Ze toonden ook dat ze al konden tellen hoeveel huisdieren alle kinderen samen hebben.

Daarna kwamen de lagere schoolkinderen aan de beurt. Ondertussen kreeg ik Sam in de gaten, aan de overkant van de zaal. Hij zat zowaar een meisje te verleiden! Echt waar! Hij nam haar hoofdje vast tussen zijn handjes en gaf haar wel tien kusjes. Hij vleide zijn hoofd tegen haar schouder. Hij gaf haar zijn mooiste glimlach. Eerlijk, het had een verliefd koppeltje van zestien jaar kunnen zijn!!

Dit is wat ik er met mijn flut-toestelletje van heb kunnen maken....


Knappe meid toch wel! :-)

Maar dan werd het haar toch een beetje te klef. :-)

Kleuter

Sam leert goed bij tegenwoordig, deels doordat hij nu naar de kleuterklas gaat. Hij ging er al van de tweede week naar het toilet en hoefde geen pamper meer aan. 's Ochtends deed ik er hem wel één aan voor onderweg en tijdens de opvang of voor mijn eigen gemak als ik hen op tijd op school moest krijgen. Maar zaterdag had hij hierdoor enorm veel natte broeken thuis, hij had blijkbaar niet goed door dat hij hier ook op het potje mocht. Op zondag ging het al heel wat beter en nu laten we de pamper zoveel mogelijk achterwege, behalve om te slapen.
Het vertellen gaat ook al beter, hij zegt meer wat hij wil, in plaats van enkel een klaagzang te starten. Ik heb nu echt twee kleuters en dat is heel leuk!

Weg stress!

Vanmorgen was het de eerste woensdagochtend dat ik thuis was terwijl zowel Sam als Kato op school zaten. Ik heb dus de gelegenheid met beide handen gegrepen en ben naar een boetiek hier op het dorp geweest, na mijn ochtendlijke kopje koffie.
Op anderhalf uur tijd heb ik daar wel 20 kledingstukken gepast en heb er veertien stuks (jawel u leest het goed) van gekocht... En op de valreep ook nog een mooi rokje voor Kato.
Het hoeft niet gezegd dat ik heel wat euro's armer ben, maar gezien ik nooit tijd heb om te gaan winkelen voor mezelf (alleen en in alle rust dus), en ik daar heel veel dingen mooi vond (en prijs/kwaliteitsgewijs een goede zaak), heb ik dus niet getwijfeld en alles wat me enigzins stond, meegenomen. Er is trouwens slechts 1 broek die gestreken moet worden, al de rest is kreuk- en strijkvrij.

Een nieuwe buitenkant maakt toch ook een beetje een frisse binnenkant!

Dit is het meest frivole dat ik gekocht heb, maar oh zo leuk: franjes en frutseltjes, een heel mooie gebreide vest!

En hierin zit een groot deel van de buit. Een klein deeltje is naar mijn moeder voor wat secuur naaiwerk (broeken moeten iets korter)

Stress

Met de eerste schoolweken is schijnbaar ook de stress weer toegenomen. Haasten haasten haasten. Boos zijn, opjagen, zenuwen.
Soms moet ik dus ook even tegen mezelf zeggen: geniet er eens van. Denk eens even alleen aan datgene waar je op dat moment mee bezig bent en niet aan wat je nog allemaal zou willen of moeten, of aan wat deze of gene gezegd heeft de vorige dag.
Vanavond heb ik met Kato een sprookje gelezen, Sneeuwwitje. Dat bracht toch enige rust. Spijtig dat Sam er doorheen zat te roepen, al spelend met zijn kraan, en soms zeurde omdat iets niet lukte.
Na Sams dutje deze namiddag, hebben we nieuwe schoenen gekocht voor beide kinderen. Ik doe dat graag, nieuwe dingen kopen. Alleen moesten we tijdig terug zijn en zat er veel volk in de winkel. Het moest dus vlug gaan.

Zo kan ik dus niet van die dingen genieten. Integendeel, mijn thermometer loopt gestaag hoger en hoger, tot ik bijna op ontploffen sta tegen dat ik de kinderen in bed steek.
En daarna is er rust. Maar toch weer niet. Want ik kijk niet met plezier terug op zo'n dag.

Terug naar school

De eerste schoolweek is prima verlopen. Sam heeft geen traan gelaten. (toch niet dat ik weet)

Hij zag het vorige zondagavond compleet zitten omdat er zo'n leuke speelgoedkraanauto in de klas staat. Dat weet hij door vorig schooljaar mee te gaan elke woensdag toen ik Kato kon begeleiden tot in de klas.
Ook Kato is blij dat Sam ook naar school gaat. Zo is ze niet meer alleen tijdens de speeltijden en de lange middagpauzes. De juffen zeggen dat ze beiden heel flink zijn.


Sam was alleen nogal moe na schooltijd.





Vandaag nog een picknick in onze tuin, in de avondzon...

Onthaalgezin

Morgen is het voorlopig de laatste dag dat Sam naar de onthaalmoeder gaat. Vanaf volgende week gaat hij naar school. De kinderen mogen in de schoolvakanties nog in de opvang bij hun onthaalmoeder C, dus een definitief afscheid is het zeker niet.

Maar toch. Een grote stap. Mijn kleine jongen verlaat de geborgenheid van een onthaalgezin, om dit in te wisselen voor een drukke schoolgemeenschap.
En het is een echt onthaalgezin, want naast de onthaalmoeder zelf, was haar man ook vaak thuis in de week, daar hij voornamelijk weekendwerk doet. En ze hebben vier kinderen tussen 16 en 10 jaar, en deze zijn ook allemaal dol op de opvangkindjes.

Hij heeft daar een goede tijd gehad. Sommige dagen liet hij wel eens een traantje toen ik hem daar 's ochtends afzette, en wanneer ik hem ging halen kwam hij met open armen aangelopen.

Maar dat hij daar graag was, daar twijfel ik niet aan.

Daarom heb ik dan ook een bos rozen gekocht voor C, en voor de andere opvangkindjes een klein speeltje.

En ik werd er zelfs een beetje weemoedig van....

Supermodel

Ik had Kato's haar gekamd en een klein staartje gemaakt, en daarna vroeg ik haar of ik even een foto van haar kapsel mocht maken.

Watch out Nicole Kidman !

Puyenbroeck

We zijn zondag naar Puyenbroeck geweest. Een prachtig domein.
Het is GROOT. We zijn met het treintje meegereden het domein rond, tot het dierenpark. En van daaruit zijn we gaan wandelen, dit paadje in, dat brugje over, die kant uit... Er zitten heel wat rassen van boerderijdieren (kippen, geiten, schapen, koeien, ...) en de kinderen vonden dat uiteraard heel leuk. We zijn dan teruggewandeld - teruggelopen (Sam) - teruggestrompeld (Kato) naar de grote vijver en zo naar de speeltuin.
Er valt nog veel meer te zien en te doen, maar dat zal voor een volgende keer zijn.

Spelen

Het zijn weer drukke tijden: er is namelijk nogal veel te doen in de zomer, qua activiteiten in onze gemeente. Dit weekend waren er feesten van de Chiro. Zowel voor de ouders als voor de kinderen is dit heel plezant, we zien veel bekenden en iedereen kan gezellig praten of spelen.
Er was zelfs live volksdansmuziek en iedereen mocht meedoen. Sam stond liever te kijken.

Even later had hij iemand gevonden om de bouwwerktuigen in zijn boekje eens aan te tonen. Algauw stond er heel wat volk naar te kijken...

Kato had tweemaal geluk: zowel zondag als vandaag werd ze geschminkt. Een bloemenmeisje wilde ze vandaag zijn. We waren toen met een aantal gezinnen samen op een gemeentelijke speeltuin. Wat een leuke plek, niet eens heel ver van ons maar ik was er nog nooit geweest. We hebben op dekens gepicknickt en de kinderen liepen van het ene speeltuig naar het andere en dan weer even bij de mama's en de papa's. Een zeer ontspannende namiddag.


Die helaas weer slecht afliep doordat Kato mijn "bevel" om te stoppen met lopen naar de parking helemaal negeerde en zij dus -gevolgd door haar broer- eerst alleen aan de auto aankwam. Seconden later kwam ik aangerend met alle tassen en jassen in mijn handen. Het was er op dat moment niet gevaarlijk maar je weet nooit op een parkeerplaats. Die oncontroleerbare impulsiviteit die haar soms overvalt, doet haar alle bevelen vergeten. Ze doet soms zomaar wat in haar opkomt. Ze had bv. vanmiddag het pakje Prince koeken dat ik meehad, helemaal opengescheurd. Alle koeken los natuurlijk, en ik had geen doos mee. Niet zo erg, maar zulke dingen maken wij dus dagelijks mee met haar: ze grijpt iets vast en begint eraan te prutsen zonder na te denken. Als ik even niet oplet maakt ze alles kapot wat ze kan vinden. In bad pakt ze de douchezeep of shampoo en begint alles uit te gieten. Ook terwijl ze weet dat dat niet mag.

Mijn toffe meid kan heel lief zijn, ze is heel open en sociaal, ze is zeer slim en leergierig, en we zijn heel erg trots op haar. Maar je moet ogen op je rug hebben met haar in de buurt. Alle tassen of zakken die ze kan vinden pluist ze uit en ze verstopt in haar zakken wat ze wil hebben. Geniepig doet ze wat ze wil, ook al weet ze dat er straf volgt als het uitkomt. Het feit dat het soms niet uitkomt is blijkbaar al genoeg om het risico te nemen.

Kleinkinderen

Drie kleinkindjes op een rij. Met dezelfde oma en opa. Tussen elk één jaar verschil in leeftijd.

Een zeldzaamheid om ze alledrie samen op de foto te hebben.

Ze passen nochtans mooi samen, niet?

Zotte zondag

Het is weer één van die dagen, waarop zowel Kato als Sam niet toegeeflijk zijn, niet weten wat ze willen en voor het minste in paniek slaan of boos worden.
Ik heb ze beide al in de hoek moeten zetten, dreigen met "geen ijsje vanmiddag" (en het is nog wel Vlaamse Kermis vandaag) en ik heb al serieus op mijn tanden moeten bijten om mijn geduld niet te verliezen...

Bijvoorbeeld: ze willen bellen naar oma, maar er neemt niemand de telefoon op. Als ik dan de telefoon terug wil om de tweede oma te bellen, gooit Sam de telefoon op de grond in een colère.

Kato wil een stylo om op de krant te "schrijven" ("we gaan niet op onze armen schrijven hoor mama") maar even later zie ik strepen op onze houten aankleedtafel...

Kato wil dan spelen met haar pop en de buggy, maar Sam wil nu toevallig ook met die pop spelen. Ik probeer Kato dan de beer aan te smeren, maar dat wil niet pakken, ik moet een andere pop gaan halen boven (ik doe het liever zelf want papa mag uitslapen en Kato zou teveel lawaai maken). Als ik terug kom met twee andere poppen, wil Sam die ook en krijgt Kato niets. Soms probeer ik me die ruzies niet aan te trekken en ze zelf tot een consensus te laten komen, maar meestal lukt dat niet hoor...

Even later hebben ze dan elk twee "babies" en elk een buggy, maar toch ligt Sam ineens op de grond en heeft ergens pijn. Het is niet erg maar er volgt toch een dikke huilbui en dan ga ik Sam maar troosten met een boekje op schoot. Het blijkt dat hij Kato's lakentje had gepakt en zij had hem dan maar omvergeduwd met haar buggy...

Nu hebben we de duplo-blokken bovengehaald en Sam heeft er al mooie torens mee gemaakt, terwijl Kato poppenmoeder speelt en gaat wandelen en eten maakt voor de baby...
Warempel een toonbeeld van een perfect huisgezin... Maar voor hoelang?

Ikeaaaargh

Hoewel ik graag eens naar Ikea ga, is twee keer op één week tijd meer dan voldoende.
Terwijl ik vorige week lekker alleen kon gaan, zat er vandaag niets anders op dan met ons vieren te vertrekken. Dat garandeert natuurlijk de nodige kinderdrukte en bijhorende stress. We waren wat later vertrokken dan voorzien, nl. om 10u15 terwijl ik liever al om 9u30 in de auto had gezeten. Op zich geen probleem. Ter hoogte van Aalst zat de E40 echter muurvast. Gelukkig konden we er nog tijdig afrijden. Maar om de juiste weg te vinden moesten we enkele keren rechtsomkeer maken en het ook nog eens vragen aan een druk telefonerende en onwetende bediende van een reisagentschap. Nu, om 11u40 waren we er toch ongeveer. Door het zonnige weer was er gelukkig niet veel volk en hopen parkeerplaats. Omdat het al tegen de middag liep zijn we direct doorgelopen naar het restaurant en gelukkig maar, want terwijl wij direct bediend werden (zelfs nauwelijks tijd om even na te denken wat je wil eten, die mensen zijn daar zo gewend dat het rap moet gaan), stond er terwijl wij aan tafel zaten, al een lange rij wachtenden.
Ik had deze keer echt een boodschappenlijstje gemaakt want ik had echt goed nagedacht over hetgeen ik wilde. Helaas zou de kleerkast echt niet in onze auto kunnen, daarvoor zullen we later een andere oplossing moeten zoeken. Voor de kinderkamer hebben we wel twee Poang zeteltjes gekocht, een Bekram keukentrapje, Minifängst opbergers, Bar magneetlijsten, een Malm opbergbak, een plank om aan de muur te bevestigen en zes Glis bakjes. Niet slecht hé. Voor het laatste item op mijn lijstje, een Faktum kast met Rubrik magneet/krijtdeuren, hebben we echter vijf Ikea-personeelsleden moeten bevragen, en thuisgekomen hebben we moeten constateren dat we wel zwarte deurtjes hebben, maar dat ze niet magnetisch zijn en dat je er niet kan op krijten. (Gelukkig zijn we daar achter gekomen zonder de verpakking te openen waardoor we ze nog wel zullen kunnen ruilen.) Geen enkele van die (duidelijk niet al te snuggere) personeelsleden wist dat een Faktum kast de basis is voor een Ikea-keuken (geef toe, iedereen die de catalogus al eens langer dan tien minuten heeft bekeken, is daar toch van op de hoogte?) en Rubrik ("Rubik?") kenden ze al helemaal niet. Je moet daar dus echt alles zelf uitzoeken zeg, en dat op een dag met relatief weinig klanten. Thuis hebben we nog eens goed in de cataloog gekeken en inderdaad, Rubrik wil niet direct zeggen dat er magneet/krijtverf op zit. Maar hoe zo'n magneetdeur dan wel heet, mag Joost weten.
Mij zal je in Ikea niet snel(*) meer zien na vandaag. Gelukkig wil L maandag alleen terugrijden om de kast te ruilen...

(*)toch niet de eerste drie maanden ;-)

Kinderkamer

Ik ben gisteren op mijn eentje naar Ikea geweest. Lekker gezellig kunnen rondkijken, zonder tien paar ogen nodig te hebben om je kroost te kunnen terugvinden...
Ik heb nu wel Heel Veel Zin om de kinderkamer onder handen te nemen en er een gezellige speelkamer van te maken. Binnenkort wordt Sam te groot voor zijn kinderbedje, en zal hij in Kato's bed mogen slapen. Kato zal dan in de hoogslaper liggen. De oude kleerkast die er nu staat is leeggemaakt en zullen we binnenkort wegdoen. En in de plaats komt een kleiner kastje waar ze wat speelgoed kunnen stoppen, en daarnaast komt het fornuisje en het winkeltje. Ook het klein tafeltje met stoeltjes zou dan naar boven kunnen. En naast het bed komt een zeteltje of zitbankje waar we samen een boekje kunnen lezen voor het slapengaan.
Eens Sam geen middagdutje meer doet kunnen ze dan af en toe boven spelen, en hoeven ze maar wat beperkt speelgoed mee te nemen naar beneden.
En dan kunnen we eens de leefruimte onder handen nemen, want die is echt wel aan vernieuwing toe.

Onze twee voorbije dagen

Gisteren zijn we nog eens naar Puyenbroeck geweest, een groot domein niet ver van ons thuis. Er is een reuzegrote prachtige speeltuin voor alle leeftijden, een grote vijver, een dierenpark en een zwembad, en nog veel meer. We moeten er zeker eens een daguitstapje van maken om het hele domein te ontdekken, maar nu kon het maar voor een paar uurtjes in de voormiddag.
We zouden er eigenlijk gaan zwemmen maar met het mooie weer was het zonde om binnen te zitten. Dus hebben we van het zonnetje genoten!



In de namiddag deden de mannen van dit huishouden een dutje, en wij vrouwen deden het ook rustig aan. Samen aan tafel met de speelkaarten, en voor mama een boek erbij. (Francine, ik heb me "de tweede dochter" aangeschaft, prachtig boek, maar heb het nog niet helemaal uit, waarom heb ik toch altijd zoveel andere dingen te doen...).
Maar dit voelde echt als vakantie: lekker luieren...



We zijn voor de laatste keer dit jaar naar de Gentse Feesten geweest (tenzij we morgen toch weer zin hebben, maar dat is dan echt de laatste dag).
Mijn zus en schoonbroer waren er ook met ons nichtje.



We gingen ook terug naar de Spinnenkop stand en dit is het resultaat van vandaag:



Mooi hé!

En Sam bekijkt graag mensen...:

Achter hem op dat podium was er een optreden van een jeugdige bende, maar dat interesseerde hem duidelijk in mindere mate ;-)

Gentse Feestenweek

Wie er nog nooit naartoe ging kan het zich wellicht niet voorstellen, wat het is als een stad tien dagen na elkaar aan het feesten is. We zijn al vier dagen naar Gent geweest, en het was super!
Zaterdag zijn we naar de openingsstoet gaan kijken. De kinderen vonden het allemaal spannend en mooi.



Deze prachtige fee vond Kato's haar mooi van kleur...


's Avonds hadden we een barbecue in de tuin met onze buren en hun kinderen.

Op zondag was het feest bij Omalien en Opa. We mochten er 's middags gaan eten aan de picknicktafel (barbecue...). Heel gezellig! Maandagmiddag hebben we een fietstocht gedaan met ons vieren, noordwaarts waar ik nog nooit was geweest. Langs wegeltjes en bosjes (veel vliegen en andere insecten rond je oren) en naar een klein haventje.

Dinsdag ben ik alleen met de kinderen naar Gent getrokken, dit keer de buggy in de auto gelaten. We hebben eerst een boottochtje gedaan, want Kato wil dit al sinds vorig jaar graag eens doen. De kinderboot was al vertrokken dus deden we de "gewone" toeristenboottrip, die ongeveer 40 minuten duurt. Het was heel leuk en spannend, iets te spannend voor Sam in het begin, en op het eind alweer te saai voor Kato ("mama, ik wil eraf"). Daarna gingen we snel iets eten bij McDonalds, niet omdat we dat lekker vinden, maar omdat ik geen zin had in geklieder en ze daar met hun handen mogen eten ;-). Daarna weer op pad ("gaan we weer een boottocht doen mama?"). We passeerden een schminkstandje van De Spinnenkop, een aanrader want de meisjes toveren razendsnel prachtige tekeningen op de gezichten. Er stond veel volk en het moet dus rap gaan, waardoor ik wel de indruk kreeg dat het voor de schminksters meer bandwerk was dan kinderen animeren. Kato was een bloemenpoes en het was echt mooi. Mijn fototoestel had ik niet bij maar gelukkig kwamen we haar beste klasvriendinnetje tegen en haar papa heeft een foto gemaakt.
Daarna liepen we wat rond, om dan naar de kermis te gaan. Daar mocht Kato eens op de kindermolen en beiden hebben ze nog eens eendjes gevist. Toen haalden we ballonnen met helium, die vastgemaakt werden aan de handjes.
Daarna hebben we nog even naar straattheater gekeken, maar het was in het frans en visueel was het niet zo interessant. Ik wilde dus al weggaan maar de kinderen wilden liever nog wat blijven kijken...
Daarna heeft mama nog een tas gekocht om alle spullen in te steken en gingen we terug naar de auto en naar huis, waar alles bijna klaar was voor ons tuinfeest. Er kwam redelijk wat volk, ondanks het late besluit en uitnodiging. En de kinderen speelden allemaal samen en vonden het reuze.

Woensdag ben ik nog eens alleen met de kinderen naar Gent gegaan, dit keer heb ik de auto aan het Baudelopark geparkeerd. Daar is een speeltuin en een heel rustige sfeer. Er was nog niet veel volk om twee uur 's middags maar ik had halvelings afgesproken met een vriendin die helaas aan de andere kant van de stad was en ook met een andere vriendin had afgesproken. Blijkbaar zat ook mijn zus en haar vriendinnen aan het Zuidpark, maar daar zijn we niet geraakt omdat Sam moe was. Hij heeft het uiteindelijk toch nog uitgehouden tot vijf uur (na nog eens kermissen, een optreden van twee clowns en nog eens een grimeuse voor Kato). Daarna rustig naar huis, kindjes in bad en bed en ik ben nog eens gaan lopen 's avonds.

Vandaag is papa dan eens meegegaan en Sam had zijn middagdutje al gedaan. Opnieuw naar Baudelo, even op de speeltuin; daarna naar de kermis op de vrijdagsmarkt: Kato wilde op een treintje en op de echte paardenmolen (ponies), en ze kregen een ijsje.

En daarna hebben we pasta bolognese gegeten op Sint Jacobs.


De kinderen waren sneller moe dan de vorige keren en het was dus niks te vroeg dat we naar huis reden...

Update: de foto van dinsdag na de grime bij de Spinnenkop: